متن حکایت قسمت چهارم دید موری در رهی پیلی سترگ گفت باید بود چون پیلان بزرگ من چنین خرد و نزارم زانسبب که نه روز آسایشی دارم، نه شب بار بردم، کار کردم هر نفس نه گرفتم مزد، نه گفتند بس ره سپردم روزها و ماهها اوفتادم بارها در راهها خاک را کندیم با جان کندنی ساختیم آرامگاه و مامنی دانه آوردیم از جوی و جری لانه پر کردیم با خشک و تری خوی کردم با بد و نیک سپهر نیکیم را بد شمرد آن سست مهر فیل با این جثه دارد فیلبان من بدین خردی، زبون آسمان نان فیل آماده هر شام و سحر آب و دان مور اندر جوی و جر فیل را شد زین اطلس زیب پشت بردباری، مور را افکند و کشت فیل می‌بالد به خرطوم دراز مور می‌سوزد برای برگ و ساز کارم از پرهیزکاری به نشد جز به نان حرص، کس فربه نشد اوفتادستیم زیر چرخ جور بر سر ما میزند این چرخ دور آسیای دهر را چون گندمیم گر چه پیدائیم، پنهان و گمیم به کزین پس ترک گویم لانه را بهر موران واگذارم دانه را از چه گیتی کرد بر من کار تنگ از چه رو در راه من افکند سنگ باید این سنگ از میان برداشتن راه روشن در برابر داشتن من از این ساعت شدم پیل دمان نیست اینجا جای پیل و پیلبان لانهٔ موران کجا و پیل مست باید اندر خانهٔ دیگر نشست حامی زور است چرخ زورمند زورمندم من! نترسم از گزند بعد از این بازست ما را چشم و گوش کم نخواهد داد چرخ کم فروش فیل گفت این راه مشکل واگذار کار خود میکن، ترا با ما چکار گر شوی یک لحظه با من همسفر هم در آن یک لحظه پیش آید خطر گر بیائی یک سفر ما را ز پی در سر و ساقت نه رگ ماند، نه پی من بهر گامی که بنهادم بخاک صد هزاران چون ترا کردم هلاک من چه میدانم ملخ یا مور بود هر چه بود، از آتش ما گشت دود همعنان من شدن، کار تو نیست توشهٔ این راه در بار تو نیست در خیال آنکه کاری میکنی خویش را گرد و غباری میکنی ضعف خود گر سنجی و نیروی من نگروی تا پای داری سوی من لانه نزدیک است، از من دور شو پیلی از موران نیاید، مور شو حلقه بهر دام خودبینی مساز آنچه بردستی، بنادانی مباز من نمی‌بینم ترا در زیر پای تا توانی زیر پای من میای فیل را آن مور از دنبال رفت هر که رفت از ره، بدین منوال رفت ناگهان افتاد زیر پای پیل هم کثیر از دست داد و هم قلیل روح بی پندار، زر بی غش است آتشست این خودپسندی، آتش است پنبهٔ این شعلهٔ سوزان شدیم آتش پندار را دامان زدیم جملگی همسایهٔ این اخگریم پیش از آن کآبی رسد خاکستریم حاصلی کش آبیار، اهریمنست سوزد ار یک خوشه، گر صد خرمنست بار هر کس، در خور یارای اوست موزهٔ هر کس برای پای اوست