" Μιλούσε στα πάντα η Πολυξένη. Στις πέτρες, στα μολύβια, στη σβηστήρα της, στις κόκκινες κορδελίτσες που είχε πάνω στις κοτσίδες της, στο ψωμί, στο νερό, στο κάθε τι. Και τα κατάφερνε μια χαρά να συνεννοηθεί. Μόνο με τους ανθρώπους υπήρχαν δυσκολίες. Οι λέξεις δεν έβγαιναν άνετα από το στόμα της, σαν κάπου να κολλούσαν, κάτι να τις φρέναρε και να τις εμπόδιζε να βγούνε ολόκληρες. " 

Αυτή είναι η ιστορία της Πολυξένης που δυσκολευόταν να μιλήσει και που ένιωθε πολύ, πολύ ξένη.

Από το βιβλίο "Πολυξένη" της Στέλλας Μιχαηλίδου

Εκδόσεις Παπαδόπουλος

Η Στέλλα Μιχαηλίδου γράφει ιστορίες και θεατρικά έργα για παιδιά και νέους, σκηνοθετεί και χορογραφεί θεατρικές παραστάσεις ενώ παράλληλα διδάσκει Κινησιολογία και Σκηνοθεσία έργων για παιδικό και νεανικό κοινό, στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Εργάστηκε για περισσότερα από είκοσι χρόνια ως ηθοποιός ερμηνεύοντας πολλούς ρόλους του κλασικού και του σύγχρονου ρεπερτορίου. Συνεργάστηκε με την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», το Κ.Θ.Β.Ε., με Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα,  το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, με ιδιωτικές σκηνές καθώς και με το Εθνικό Θέατρο.