Ο Αυτοκράτορας λάτρευε τα ρούχα και δυο απατεώνες τον έπεισαν ότι θα του φτιάξουν ένα μαγικό ύφασμα που δεν θα βλέπουν οι ανόητοι. Στην πραγματικότητα δεν έφτιαξαν τίποτα, κι εκείνος βγήκε στην παρέλαση γυμνός. Όλοι σωπαίναν, ώσπου ένα παιδί φώναξε: «Μα δεν φοράει τίποτα!», και τότε φάνηκε η αλήθεια.

Αφήγηση, επιμέλεια κειμένου, καλλιτεχνική επιμέλεια: Γιώργος Ευγενικός

Στο ηχητικό μέρος του podcast επιλέχθηκαν αποσπάσματα από δύο χαρακτηριστικά μουσικά έργα, τα οποία υποστηρίζουν την ατμόσφαιρα και την αφήγηση του παραμυθιού. Συγκεκριμένα, χρησιμοποιείται η «Marcia Reale d’Ordinanza», γνωστό εμβατήριο του 19ου αιώνα που συνδέεται με επίσημες τελετές και βασιλικές παρουσίες, για να ντυθεί μουσικά η παρέλαση του Αυτοκράτορα.

Το δεύτερο έργο είναι το Sergei Prokofiev, Peter and the Wolf, Op. 67: Nos. 1–14 (1936), το οποίο ακούγεται στην έναρξη αλλά και στις σκηνές όπου οι απατεώνες «υφαίνουν» στον αργαλειό το αόρατο ύφασμα.

ΠΗΓΕΣ:

Andersen, Hans Christian. Eventyr,Fortalte for Børn [fairy tales told for children]. Copenhagen:C. A. Reitzel, 1835.

Andersen, Hans Christian. NyeEventyr. Copenhagen: C. A. Reitzel, 1847.

-------------------------

«Τα Ρούχα του Αυτοκράτορα»

Ο Hans Christian Andersen (1805–1875) έγραψε το παραμύθι «Τα Ρούχα του Αυτοκράτορα» (δαν. Kejserens nye klæder) το 1837. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην Κοπεγχάγη, στη συλλογή Παραμύθια, διηγημένα στα παιδιά (Eventyr, fortalte for Børn), και από τότε μεταφράστηκε σε περισσότερες από 100 γλώσσες. Το έργο ανήκει στα λογοτεχνικά παραμύθια που πατούν πάνω σε λαϊκά μοτίβα, αλλά τα επεξεργάζονται με προσωπικό ύφος και νέα μηνύματα.

Η πλοκή του παραμυθιού στηρίζεται σε παλαιότερες εκδοχές. Ήδη από το 1335 υπάρχει στο έργο Libro de los ejemplos (El Conde Lucanor) του Ισπανού Juan Manuel μια παρόμοια ιστορία, όπου απατεώνες υφαίνουν ρούχα που δεν φαίνονται σε όσους δεν είναι γνήσιοι γιοι του πατέρα τους. Ο Andersen δεν γνώριζε την ισπανική εκδοχή, αλλά διάβασε μια γερμανική μετάφραση με τίτλο So ist der Lauf der Welt («Έτσι πάει ο κόσμος»), την οποία μετέπλασε ώστε να τονίσει την αυταρέσκεια, τη ματαιοδοξία και την κοινωνική πίεση. Παρόμοιο μοτίβο συναντάμε και σε ινδικά κείμενα, όπως στο Līlāvatīsāra του Jinaratna (1283), που περιέχει ιστορία για έναν βασιλιά εξαπατημένο με «αόρατα ρούχα».

Το παραμύθι γνώρισε τεράστια διάδοση και ενέπνευσε πλήθος διασκευών σε θέατρο, κινηματογράφο, μουσική και τηλεόραση. Η φράση «ο Αυτοκράτορας είναι γυμνός» έγινε παροιμιώδεις και χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα για να δηλώσει μια αλήθεια που όλοι βλέπουν αλλά κανείς δεν τολμά να παραδεχτεί, λόγω κοινωνικής πίεσης ή φόβου γελοιοποίησης.

Σήμερα, το «Τα Ρούχα του Αυτοκράτορα» θεωρείται από τα σημαντικότερα παραμύθια του Andersen, διαχρονικό σύμβολο για τη ματαιοδοξία, την αυταπάτη και τη δύναμη της αλήθειας, που μπορεί να ειπωθεί από τα πιο απλά και αθώα χείλη.