การพูดจาไพเราะอ่อนหวานนั้นย่อมเป็นที่ชอบใจของผู้ฟังเสมอ แม้จะไม่ได้พูดจากใจจริงก็ยังมีคนชอบอยู่ดี โบราณท่านจึงว่า “ปากเป็นเอกเหมือนเสกมนตร์ให้คนเชื่อ”

ความจริงเป็นดังนี้ จึงมีคนประเภทหนึ่งชอบใช้คารมหวานหว่านไปทั่ว หรือหาผลประโยชน์จากคนอื่นด้วยคําหวาน และก็มีคนอีกประเภทหนึ่งที่ชอบและหลงใหลได้ปลื้มกับคารมคําหวานอย่างนั้นถึงกับเชื่อและตายใจง่ายดาย จนยอมเสียทรัพย์สิน ยอมเสียคน แม้กระทั่งยอมเสียตัวให้เขาไป กว่าจะรู้ตัวก็สายไปแล้วคําหวานก็เหมือนกับน้ําตาล หากมากเกินไปก็เป็นพิษได้เหมือนกัน คําหวานจึงเป็นสิ่งที่พึงระวัง อย่าเพิ่งเทใจเชื่อสนิทเพียงแค่ได้ฟังเท่านั้น แต่ควรตรองให้ดี ฟังไปนานๆ ดูกันบ่อยๆ อย่างที่พูดกันว่า “ฟังหูไว้หูดูให้แน่” จึงจะชอบด้วยประการทั้งปวงคนบ้ายอ หูเบา ชอบฟังแต่เรื่องไม่จริงซึ่งปกปิดปมด้อยของตัว มักตกเป็นเหยื่อของคนปากหวานแต่ใจเปรี้ยวได้ง่ายนัก.