Дэлхийн хоёрдугаар дайны үеийн явдал:

Хоёр цэрэг анд байжээ. Нэг нь орой нуувчиндаа иртэл нөгөө нь харьж ирсэнгүй. Олон хүн тулааны талбарт үрэгдсэн болохоор нөхрөө эрсэдсэн байх вий гэж айжээ. Хүмүүсээс асууж сураглахад “Лав хүнд шархадсан байсан. Тэгээд л ирж чадсангүй дээ. Одоо өнгөрсөн байх” гэлцэв. Түүнийг сонсоод цэрэг эрийн дотор харанхуйлж, дайснууд ширүүн галлаж байсан ч андыгаа олохоор сэтгэл шулуудав. Дарга нь түүнийг хориглосон ч үгэнд нь орсонгүй. Эргэн тойрон түмэн цогцос дунд харанхуй дундаас эрэх үнэхээр хэцүү байв. Шөнө дөл болтол таарсан бүх цогцсыг эргүүлж үзсээр андынхаа цогцсыг олоод үүрч дүүрсээр ирэв. Өөрөө мөн хүнд шарх олсон тул нуувчиндаа хүрэнгүүт хөсөр унажээ.

Дарга нь ирээд:

- Утгагүй юм битгий хий гэж хэлсэн биз дээ. Ямар болсноо хараач. Найз чинь үхсэн, чи өөрөө бас үхэж байна гэхэд цэрэг эр нүдээ нээгээд:

- Үгүй ээ, энэ утгатай. Намайг очиход тэр өөдөөс минь хараад “Жим, чамайг ирэхийг мэдэж байсан юм” гэж хэлсэн гэжээ.

Амьдрахын төлөө, амьд үлдэхийн тулд бүгдийг золиосло гэж та ухуулдаг. Харин эсрэгээр нь : Хайрын төлөө бүгдийг золь.Хайр байхад амьдрал сайхан. Хайр бол амьдралаас илүү үнэтэй. Хайрын төлөө амьдралыг зольж болно. Харин амьдралын төлөө хайрыг зольж болохгүй...