Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξεκινούν τίποτα αν δεν είναι σίγουροι πως θα το κάνουν τέλεια. Άλλοι που διορθώνουν ξανά και ξανά το παραμικρό, ώσπου χάνουν τη χαρά της δημιουργίας. Και κάποιοι που μένουν ακίνητοι — όχι από τεμπελιά, αλλά από φόβο. Φόβο μήπως φανούν ατελείς.

Σε αυτό το επεισόδιο των Αληθειών, η Σουζάνα Παπαφάγου ανοίγει μια βαθιά  συζήτηση για την ατελοφοβία, τον φόβο της ατέλειας και της ανεπάρκειας.

Μέσα από παραδείγματα θεραπευόμενων, ψυχαναλυτικές αναφορές και προσωπικό λόγο, αναδεικνύει πώς η ανάγκη για τελειότητα ριζώνει σε παιδικές εμπειρίες, σε γονεϊκά βλέμματα που δεν άντεξαν το λάθος, σε υπερεγώ που μαθαίνουν να τιμωρούν αντί να φροντίζουν.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην επιθυμία για εξέλιξη και στην αδυσώπητη ανάγκη να τα κάνουμε όλα σωστά;

Τι συμβαίνει μέσα μας όταν το «αρκετά καλό» δεν είναι ποτέ αρκετό;

Πώς μπορούμε να μάθουμε να ζούμε με τις ρωγμές μας χωρίς να τις κρύβουμε;

Στο τέλος του επεισοδίου, μια άσκηση «μάσκα οξυγόνου» –«Η άδεια για ατέλεια»– μας προσκαλεί να σταθούμε απέναντι στον φόβο του λάθους με τρυφερότητα, να γράψουμε όσα δεν τολμήσαμε να ξεκινήσουμε και να πούμε δυνατά: «Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να υπάρξει, ακόμη κι αν δεν είναι τέλειος».

Ένα επεισόδιο για την ελευθερία της ατέλειας, για την τρυφερότητα απέναντι στο ανθρώπινο, για τη βαθιά αλήθεια ότι δεν χρειάζεται να είμαστε άψογοι για να είμαστε αγαπητοί.