ให้เราสังเกตจิตที่มีเมตตากับจิตที่เมตตาน้อย มันต่างกันอย่างไร ความเมตตาทำให้เราอดทนต่อผู้อื่นได้มากมาย แต่ถ้าขาดเมตตาก็ไม่อยากยุ่งกับใคร เริ่มจากมีตัวตนแล้วค่อยๆ ละตัวตน จนไม่มีตัวตน มองเห็นความทุกข์ของผู้อื่นมากกว่าทุกข์ของตัวเอง แล้วก็มีความปรารถนาจะช่วยเหลือดับทุกข์ให้ผู้อื่น เมื่อตัวเราไม่มี ทุกข์เราก็ไม่มี จึงไม่จำเป็นต้องมาดับทุกข์ให้เรา งั้นผู้ที่มีเมตตามากๆ ปรารถนาจะดับทุกข์ให้ผู้อื่นเสมอนั่น ไม่จำเป็นต้องไปเถียงกับใคร ไม่จำเป็นต้องไปแข่งดีกับใคร แล้วมันก็เจริญมุทิตาจิตได้ง่าย ไม่มีอิจฉา ไม่มีริษยา ไม่มีความเปรียบเทียบกับใคร เปรียบเทียบว่าเราเสมอเค้า เราสูงกว่าเค้า เค้าสูงกว่าเรา คนที่ชอบเปรียบเทียบกับคนอื่นน่ะ ความทุกข์จึงเกิดขึ้น การเป็นผู้ให้คิดให้เสมอ ไม่คิดเอาอะไรจากใคร ใจจึงเป็นสุขและบริสุทธิ์นะ เพียงเราฝึกตัวเองได้เช่นนี้ ความทุกข์มันไม่มีนะ สังเกตสิ เหมือนเวลาเรามอง ถ้าเรามองใกล้ๆ แค่นี้ เราก็มองไกลไม่เห็น แต่ถ้าเรามองไปไกลๆ มันก็มองข้ามสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว นั่นคือมองข้ามตัวตนเราไปซะ เรามองผู้อื่นด้วยใจบริสุทธิ์และเมตตา การมีจิตใจที่เมตตาและเสียสละ กิเลสก็น้อยลงไปทุกวันทุกขณะ เราก็ไม่ได้ต้องการอะไรอีกต่อไปนะ ลาภ ยศ สรรเสริญ วิธีง่ายๆ อย่ามีตัวตน เมื่อมีเมตตา อารมณ์เหล่านี้ก็จะเกิดขึ้น ความเสียสละ ความละอัตตาตัวตน ชีวิตที่อยู่ก็มีคุณค่า ยิ้มได้กับทุกสิ่ง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นนั้นล่ะ