قسمت۲۹ #آئین_آینه را تقدیم می‌کنم به کسی که این روزها نه فقط دنیای هنر از پرکشیدنش اندوهگین است، بلکه هر کسی که فقط یک‌بار کارهای او را تماشا کرده‌باشد «دایره مینا» یا «هامون» را «بانو» یا «سنتوری» را، این فقدان برایش دشوار می‌نماید.
او در آمریکا فارغ‌التحصیل از رشته فلسفه شد. شاید به دلیل معنایی که سیاست در فرهنگ زبان فارسی دارد بتوانیم بگوییم که آثار فلسفی او رنگ یا انگ سیاسی بودن نیز به خود می‌گرفت اما سینمای او ایدئولوژیک یا مغرضانه نیست. او پرسش می‌کند و توسط مطرح کردن پرسش‌هایش مخاطب را به چالش می‌کشد. شهرت داریوش مهرجویی تنها محدود به مرزهای ایران نمی‌شد؛ اثری مانند «گاو» که می‌شود گفت یکی از آثار پیشرو موج‌نو سینمای ایران است و درون‌مایه آن اجتماعی است در سال ۱۹۷۱ جایزه فیپرشی(منتقدان) تنها جایزه جشنواره ونیز را از آن خود کرد و این موفقیت هنری توانست جوایز جشنواره‌های برلین، شیکاگو و لس‌آنجلس را نیز کسب کرده و در انگلستان به اکران دربیاید.
داریوش مهرجویی در ماه مهر، با بی‌مهری در کنار وحیده محمدی‌فر(همسرش) از دوربین و قلم خداحافظی کرد، پیانو و سنتور را رها کرد و ما را در سوگ خود تنها گذاشت. حالا دیگر نه لژیون دونور و نه هیچ جایزه بین‌المللی دیگری به چشم‌مان نمی‌آید، اما نگاه تو به زن و دغدغه‌های اجتماعی است که برایمان باقی خواهد ماند.