Bizim dünyamız, sevgi dünyası. Allahû Tealâ “Seviniz, sevdiriniz.” diyor. “Nefret etmeyiniz, nefret ettirmeyiniz.” diyor. Öyleyse sevmek, Allahû Tealâ’nın temel emri. Ama öbür taraftan da biliyoruz ki; seven sevilir. Öyleyse sevmek sadece bir emir olarak değil, onun ötesinde bizim mutluluğumuzun bir vesilesi olarak düşünülmesi lâzımgelen bir vetiredir. Sevgili kardeşlerim! Seversek çok şey kazanırız. Sevilmeyi kazanırız. Kendisinden nefret edilen bir insan olmak, hiç kimse için özenilecek olan bir davranış biçimi, bir sonuç olamaz. Ama sevilen bir insan olmak, Allah’ın temel emridir. Sevilen bir insan olmaksa sevmekten geçen bir sonuçtur. Sevmedikçe sevilemezsiniz sevgili kardeşlerim. Seviniz ve sevdiğinizi belli etmekten kaçınmayınız. Nefret eden insanlara bakın. Onlarla konuştuğunuz zaman gözlerinde, yüzlerinde kendilerine yapılan kötü davranışların bir işaretini bulursunuz hep. Huzursuzdurlar, sıkıntılıdırlar ama aslî unsurları dikkate almadıkları için başkaları tarafından rahatsız edilmektedirler. Arkasında ne var? O, davranışlarıyla başkalarını rahatsız ediyor, başkaları da bunun tabiî neticesi olarak onu rahatsız ediyorlar. İnsanlar genellikle hatalarını pek kabul etmek istemezler. Ama isteseler de istemeseler de başkalarından size gelecek olan her kötü davranışın arkasında siz mutlaka varsınız. Farklı düşünenlere diyeceksiniz: “Sevgili kardeşim! Sen onlara en güzel davranışlarla davransaydın, onlar sana kötü davranışlarla davranır mıydı?” Herkes için yol, aynı yoldur.