تفنگت را زمین بگذار
که من بیزارم از دیدارِ این خونبارِ ناهنجار
تفنگِ دست تو یعنی زبان آتش و آهن
من اما پیش این اهریمنی ابزار بنیان کن،
ندارم جز زبانِ دل؛ دلی لبریزِ از مهر تو ...
جنگ و صلح، دو واژه‌ایست که هرگاه نام یکی گفته شود، آن دیگری به دنبالش می‌آید! اما فقط در لفظ و زبان کنارهمند و در عمل، با هزار و یک آشوب و آیین‌نامه شاید بشود کنار هم قرارشان داد!
در این روزهایِ جهان که یک روز بی‌آشوب و بی‌دغدغه یک رویاست؛ سخن گفتن از صلح به مانند آرزویی دست‌نیافتنی است!
هرکس از هر گوشه‌ی جهان به نام امنیت، ریشه، هویت بر آن دیگری می‌تازد و هرکدام خود را محق می‌دانند!
اما واقعا در جنگ و نزاع، حقی هست؟ محقی هست؟
کاش سیاستمداران که به هنگام ادعای دموکراسی به سراغ همه‌پرسی می‌روند به زمانِ جنگ نیز از ملت رای‌گیری می‌کردند که خواهان جنگ هستند یا نه!
از آن کودک که هر لحظه از صدای بمب و موشک در اضطراب است سوال می‌کردند...
ما اهالی چمدان در این سفر به سراغِ انسان‌های معمولی رفته‌ایم که با هیچ ملت و سرزمینی سودایِ جنگ ندارند. زندگی را زیباتر از آنچه که هست می‌بینند و برای برقراری آرامش و صلح تلاش می‌کنند. وطنشان قلبِ خالی از قضاوتشان است و مرزهایشان به وسعتِ کرامت انسانی است. باشد که روزی صلح آرزویی دست نیافتنی نباشد. آمین🍀
گرافیست: پرستو برمخ
فناوری اطلاعات: طاهر باقری
#نوجوان #موسیقی #ادبیات #سفر #شعر #پادکست_چمدان
#Teenager #Journey #Poem #Music #Literacture #Chamedan_Podcast