W lutym 1940 r. na rozkaz władz niemieckich powstało w Łodzi getto, w którym zamknięto jedną trzecią mieszkańców miasta. Los uwięzionych w nim Żydów to jedno z najtragiczniejszych wydarzeń w w dziejach Łodzi które bezpowrotnie zmieniło oblicze miasta.
Przełożony Starszeństwa Żydów, „szef” getta, Chaim Rumkowski, głęboko wierzył, że jedyną pewną walutą za życie mogła być dla Żydów praca. Arytmetyka przetrwania była dla niego prosta - na chłodno paktował z Niemcami, a wobec swoich pobratymców był protekcjonalny. Finalnie getto stało się miejscem tragedii 200 tys. osób, a sam Rumkowski zapamiętany został jako postać kontrowersyjna i niejednoznaczna.
W czwartym odcinku podkastu „Łódź poprzez wieki. Rozmowy jak przy kawie” Justyna Tomaszewska rozmawia z dr Ewą Wiatr. Nasza rozmówczyni odtwarza okoliczności, w których działał Rumkowski, przybliża życie codzienne w getcie i dramaty, które się w nim rozgrywały. Dobrze zorganizowana gettowa machina zapewniała funkcjonowanie olbrzymiej masie ludzi na małej przestrzeni.
W tle katastrofy działało życie kulturalne, funkcjonowało szkolnictwo, działały szpitale, a opieka społeczna nie zapominała o potrzebujących. Mieszkańcy getta heroicznie walczyli o godność i normalność.