Ten odcinek skupia się na postaci drugoplanowej o imieniu Sean Jennison z powieści Jamesa Clavella „Król szczurów”. Postacie drugoplanowe często mają ciekawe historie, czasami przechodząc znaczące transformacje, a w niektórych przypadkach ich historie mogłyby zasługiwać na osobną książkę.

„Król szczurów” rozgrywa się w obozie Changi w Singapurze, kontrolowanym przez Japończyków podczas II wojny światowej, gdzie przetrzymywani byli jeńcy alianccy (Brytyjczycy, Amerykanie i Australijczycy). Autor, James Clavell, był więźniem tego obozu. Głównymi bohaterami powieści są Anglik Marlow i tytułowy „Król”. Dzisiejsza dyskusja koncentruje się jednak na Seanie  Jennisonie.

Sean Jennison jest postacią drugoplanową i pojawia się w książce w zaledwie trzech scench. Mimo tego zapada w pamięć. Postać Sean prawdopodobnie opiera się na prawdziwej osobie, którą Clavell znał osobiście w obozie, o imieniu Bobby Spong. Biografia Bobby'ego powierzchownie pokrywa się z biografią Sina, szczególnie ich zaangażowanie w teatr obozowy.

W powieści Sean przyjmuje kobiecą osobowość. Jak należy rozumieć tą przemianę?
1. Tożsamość transseksualna/transpłciowa
2. Homoseksualizm sytuacyjny
3. Eskapizm
4. Metoda aktorska

Akceptacja i entuzjazm grupy mogły zachęcić Seana do pełnego przyjęcia swojej roli. Wielu mężczyzn, w tym sam Król, wierzyło, że Sean jest kobietą. Tę akceptację opisano jako zbiorową iluzję lub zbiorową potrzebę.

W przeciwieństwie do Bobby'ego Sponga, który podczas podróży statkiem, Sean Jennison popełnił samobójstwo po wyzwoleniu obozu. Postawa pozostałych więźniów wobec Sina zmienia się drastycznie i okrutnie. Zaczynają wykrzykiwać na niego obelgi i wyzwiska. Tę zmianę postrzega się jako powrót mężczyzn do starej rzeczywistości i odrzucenie sytuacji, którą stworzyli wokół Seana w obozie. Być może czuli się winni lub musieli udowodnić, że nie byli wśród tych, których pociągał mężczyzna udający kobietę. Prześladując go jako grupę, zbiorowo wyrzekli się swojego przeszłego zachowania.

W ostatniej scenie opisującej śmierć Sina, autor najpierw opisuje przygotowania Sina poprzez założenie kobiecego stroju („sarong, pas, pończochy, wypchany biustonosz”), a następnie stwierdza, że ​​„dziewczyna wstała” i weszła do morza. Autor używa słowa „dziewczyna” i opisuje jej śmierć, sugerując, że to kobieca postać, a nie Sin, zginęła w wodzie.