Niewiara. To jedno słowo wyraża osąd, jakiego Emil Brunner, szwajcarski „teolog kryzysu”, użył do opisania dziewiętnastowiecznej teologii liberalnej. Powstanie tej formy liberalizmu było świadomą syntezą naturalizmu w świecie filozofii i historycznego chrześcijaństwa. Liberalizm dążył do pozbawienia wiary chrześcijańskiej elementu nadprzyrodzoności i ograniczenia współczesnego znaczenia Jezusa i Nowego Testamentu do kwestii etycznych, zwłaszcza w odniesieniu do potrzeb istot ludzkich, a w szczególności odnośnie do ich potrzeb materialnych.