We zeggen het vaker dan we merken: “Zie je wel. Ik wist het!".
Een klein zinnetje dat onas geruststelt als iets misgaat, want dan lijkt het alsof we het al wisten en alles onder controle hebben.

Maar vaak is het geen vooruitziende blik, eerder een manier om grip te voelen als iets onverwachts gebeurt. En juist daardoor houden we het voorspelbare in stand: de stille collega die hapert, het kind dat morst, de collega die weer te laat is. We zagen het (zogenaamd al) aankomen, maar deden we er ook iets mee?

Het punt is niet dat je het wel of niet al wist of zag aankomen, maar wat je er daadwerkelijk mee deed.