Tatarzy, którzy w 1410 roku stanęli pod Grunwaldem w kontyngencie litewskim wywodzili się z rozbitych struktur Złotej Ordy, państwa powstałego po podziałach imperium Czyngis-chana. Byli to wojownicy związani z chanem Dżelal ed-Dinem, synem chana Tochtamysza, tan z kolei prawnukiem wielkiego chana Mongołów. Była to grupa, która który po konflikcie z potężnym władcą Timurem Kutlukiem szukał schronienia i sojuszu na Litwie. Wielki Książę Witold przyjął ich na służbę, zapewniając osadnictwo i wolność wyznania. Pierwsze tatarskie osady pojawiły się już w XIV wieku na terenach Trok i Nowogródka — a ich mieszkańcy szybko stali się elitarną lekką jazdą księcia. Osadnictwo tatarskie na terenie Wielkiego Księstwa datowane jest już od czasów Olgierda W tych czasach podobno pojawili się na Litwie pierwsi osadnicy tatarscy, którzy zostali bądź wzięci do niewoli podczas walk, staczanych dosyć często, bądź też osiedlali się dobrowolnie, emigrując niejednokrotnie ze względów politycznych czy religijnych, na przykład ci którzy nie chcieli przyjąć islamu odchodząc od swojej rodzimej religii szamanistycznej.