Osadnictwo wojskowe na Ziemiach Zachodnich po II wojnie światowej odegrało istotną rolę w procesie ich zagospodarowania. Była to zorganizowana akcja osiedlania zdemobilizowanych żołnierzy Wojska Polskiego oraz członków ich rodzin, której głównym celem było nie tylko zapewnienie bytu tym, którzy walczyli o niepodległość kraju, ale także stworzenie „wału polskości” – trwałej zapory na nowej, zachodniej granicy państwa polskiego. Osadnicy wojskowi mieli przyspieszyć proces zaludniania tych terenów oraz dbać o bezpieczeństwo publiczne w okresie, gdy brakowało jeszcze zorganizowanych sił porządkowych. Do połowy 1948 roku na Ziemiach Zachodnich i Północnych osiedliło się około 170 tysięcy zdemobilizowanych żołnierzy. Szczególnie duże skupiska powstały w przygranicznych powiatach nad Odrą i Nysą Łużycką, gdzie udział osadników wojskowych sięgał nawet 30% ogółu ludności polskiej. Dzięki ich obecności i zaangażowaniu, ziemie te zostały szybciej zagospodarowane, a nowa granica państwa – lepiej zabezpieczona.