Luke Hillestad pracuje wyłącznie w duchu tradycji starożytnego malarza Apellesa z IV wieku przed naszą erą. Ten najwybitniejszy, wedle opinii starożytnych, artysta malarz był między innymi portrecistą Filipa II Macedońskiego i jego syna Aleksandra Wielkiego. Jako jedyny miał wyłączne prawo portretować Aleksandra w malarstwie. A co zaczerpnął współczesny malarz Hillestad z antycznego warsztatu pracy Apellesa? Między innymi ograniczył paletę barw wyłącznie do czterech kolorów (czyli do tzw. tetrachromii): do koloru białego, czerwonego, żółtego i czarnego, czyli barw używanych w greckim malarstwie wazowym. Hillestad identyfikuje się jako malarz kiczu, bo jego filozofia malowania opiera się na klasycznych wartościach, takich jak idea piękna, ponadczasowe opowiadanie historii i ewidentne naśladownictwo w kwestiach warsztatowych. Patrząc na posągowe kobiety w jego obrazach, na ich relację ze światem zwierząt, na użyte rekwizyty, mam wrażenie, że istnieje faktycznie pewien ponadczasowy sposób nadawania naszym wyobrażeniom pożądanych kształtów. Motyw miłości i pożądania, zachwytu nad pięknem ciała kobiecego, motyw mitologicznego połączenia człowieka z ciałem zwierzęcia, przedstawiania homeryckich chimer, motyw odchodzenia, śmierci, żegnania się ze światem są w obrazach Hillestada misternie ubrane w kształty, przedstawione są w sposób wysoce narracyjne. W żadnym razie nie jest to malarstwo figuratywne, które oparte jest o fotorealizm.