“Toen ik als kind uit de kleuterklas kwam, zag ik in het gewemel in de schoolgang altijd meteen mijn moeder staan. Leunend tegen de vensterbank. Met haar zelfgebreide beenwarmers. Haar zwarte krullen. En haar groene ogen die altijd licht gaven.”  Hierboven staan de eerste zinnen van Moeder, courage!, het ontroerende kerstessay dat schrijfster Lara Taveirne dit jaar voor De Standaard schreef. Ze gaat daarin op zoek naar de kracht en de pijn van het moederschap. Hoe zij die rol anders invult dan haar moeder, en op haar beurt uitgedaagd wordt door haar dochter. Hoe die moederrol niet zo vanzelfsprekend is als het lijkt.