Ze kwam zitten met rechte rug. Niet breekbaar, niet moe.
Ze was ouder — ja. Maar niet klaar.
Ze sprak over zorg, over psychiaters, over systemen die goedbedoeld maar blind geworden zijn.
Over de stilte van dagen waarop niemand meer vraagt wie je wás.
En over de moed om gewoon te blijven — op je plek, met je stem, in een wereld die liever vooruitkijkt dan naast je gaat zitten.
Een aflevering over waardigheid, zichtbaarheid en de kracht van ouder worden.
Niet zachter, maar waarachtiger.