Πενήντα δύο χρόνια μετά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου «η πολιτική ζωή του τόπου θυμίζει αρχαία τραγωδία, χωρίς κάθαρση… Η χώρα απειλείται με δυναμικό αφανισμό». Ο αρθρογράφος Νίκος Σίμος, μιλά για το ελληνικό πολιτικό δράμα, ξεκινώντας όχι από το Πολυτεχνείο, αλλά από πολύ παλαιότερα.«Η ελληνική κοινωνία στη πλειοψηφία της αποτελείται ακόμη από υπηκόους, όχι από πολίτες. Είναι μια κοινωνία με σύνδρομα ραγιαδισμού κι αυτά μας οδηγούν από τη μία ήττα στην άλλη», λέει και προσθέτει ότι πάντα «οι μειοψηφίες έγραψαν τις φωτεινές ιστορικές σελίδες της χώρας, οι οποίες όμως δεν είχαν συνέχεια».«Η πολιτική είναι επιστήμη κι όχι η τέχνη του εφικτού. Αυτό που οι Έλληνες ονόμασαν πολιτική , εγώ το ονομάζω πολιτικό μεταπρατισμό και εδράζεται σε δύο τουρκογενείς πυλώνες: ρουσφέτι και μπαξίσι. Εξυπηρέτηση και συναλλαγή, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις. Κι αυτό γιατί η κοινωνία έπρεπε πάντα να είναι κάτω . Το κράτος που δημιουργήθηκε από την εγγυημένη απελευθέρωση δημιουργήθηκε ως στεγανό σε σχέση με την κοινωνία. Γι’ αυτό και η κοινωνία έχει μια απόσταση έως και εχθρότητα με το κράτος», επισημαίνει.Ο Νίκος Σίμος στο τέλος της συζήτησης κάνει μια συγκλονιστική αυτοκριτική της γενιάς του, της γενιάς του Πολυτεχνείου. Ένα κείμενο του ,γραμμένο το 2016 τα λέει όλα και αποτελεί την καλύτερη τιμή για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Τίτλος του κειμένου; «Ανήκω στη γενιά της αποτυχίας…»