Hans Amman groeide op in Amsterdam-West, in een buurt waar saamhorigheid vanzelfsprekend was. Hij woonde in een portiekwoning tussen Indische en Nederlandse gezinnen, en beleefde zijn jeugd tussen spelende kinderen en de geur van straatvoetbal. Zijn vader, een slijter bij Gall & Gall, en zijn sociaal-democratisch ingestelde moeder voedden hem op met een helder moreel kompas: maak iets van je leven, en kijk om naar anderen.
Toch begon zijn schoolcarrière allesbehalve glorieus. Hij kreeg een LTS-advies, ging uiteindelijk naar de MAVO, en zat lange tijd in de onderste regionen van de ‘pikorde’. Hans was geen uitblinker, niet sportief, en voelde zich geregeld een buitenstaander. Juist door die positie ontwikkelde hij zijn talent om goed te luisteren, verbanden te zien en anderen ruimte te geven – kwaliteiten die later essentieel zouden blijken in zijn bestuurlijke werk.
Pas na jaren van zoeken en twijfelen vond Hans zijn plek op de universiteit, waar hij uiteindelijk promoveerde in de economie. Hij raakte gefascineerd door de schoonheid van wiskundige modellen en het ordenen van complexe systemen. Maar de grootste les kwam pas later: analytisch denken is niet genoeg. In de echte wereld draait het om mensen, belangen, percepties en draagvlak.
Als bestuurder aan universiteiten als de UvA, UU en later ook bij NWO, leerde hij balanceren tussen harde cijfers en zachte krachten. Hij stond bekend als een efficiënte saneerder, maar ook als iemand die rechtvaardigheid vooropstelde en altijd zocht naar menselijke maat. De Maagdenhuisbezetting was voor hem een keerpunt. Daar merkte hij hoe botsend de binnenwereld van een organisatie kan zijn met de buitenwereld van beeldvorming en media. Hij besloot: dit wil ik niet meer. Als bestuurder wil ik bijdragen, niet optreden in een theater van percepties.
In zijn persoonlijke leven koos Hans bewust voor betrokken vaderschap. Hij kreeg zijn dochters op latere leeftijd en nam het ouderschap serieus. De prijs die hij betaalde voor zijn werk zat meer in zijn gezondheid dan in zijn gezin: roofbouw, stress, te weinig rust. Karate hielp hem balans te vinden. Niet om te vechten, maar om confrontatie te begrijpen en om te leren omgaan met agressie – van anderen én zichzelf. Het gaf hem rust, zelfvertrouwen en fysieke controle.
Ook buiten de universiteit blijft Hans actief. Hij zet zich in voor woningcorporaties in wijken waar hij ooit zelf opgroeide. Hij weet hoe belangrijk sociale structuren zijn, hoe veel complexer de uitdagingen nu zijn – en hoe waardevol lokale kennis is. Daarnaast is hij toezichthouder in de zorg, bij organisaties die werken met mensen met meervoudige beperkingen. Daar komt hij de grenzen van maakbaarheid tegen. En dat maakt hem nederig.
Hans gelooft niet in grootse antwoorden, maar in bewuste keuzes. In goed kijken, goed luisteren, en rechtvaardig handelen. Zijn levenshouding is doordrenkt van nuchterheid en zelfreflectie. Spiritualiteit? Niet in religieuze zin, maar wel in het besef van breekbaarheid, toeval en het belang van het hier en nu.
Zijn advies aan jongeren? “Laat je niet ontmoedigen door een trage start. Twijfel is normaal. Wat je doet, weegt zwaarder dan wat je zegt.” En aan gepensioneerden: “Blijf van waarde. Geef terug aan de samenleving. En als je voelt dat je werk niet meer past bij wie je bent – durf dan te stoppen.”
Hans Amman is geen man van grote woorden, maar van doordacht handelen. Een stille vechter, een analyticus met een warm hart, die pas laat besefte dat hij het écht kon – en sindsdien met volle overtuiging zijn rol heeft gespeeld.
Fijn dat je luistert naar Pensionado.
Email:patrickoudijk@me.com