Κύριε, είμαι ένας άθεος! Και είμαι αδερφός του χαρτοπαίχτη, του μπεκρή. Και σάρκα έχω και αίμα. Κι όπως εχώρισες εσύ τα σκότη από το φως έτσι χωρίζω κι αγαπώ-απ΄ το σωστό-το ψέμα. Το κρίμα θέλω! Είν' όμορφη η αμαρτία. Πολύ εσύ με θέλησες αγνόν-δεν είμαι, οι άλλοι, οι άλλοι, οι εκπεσμένοι, οι αμαρτωλοί. Οι μούργοι-κι είν' πολλοί- τι τάχα λεν; κι είναι αδερφοί. Τι ξέρουν; Κι είν 'μεγάλοι. Και είμαι, Κύριε, άθεος. Και το κακό αγαπώ. Κι εμέ μ' αρέσει η ζαβολιά, η γυναίκα του κοντά μου, τόσο, που ακόμα το φονιά-ανάγκη να το πω;- τον έχεις κάμει όμοιον μου κι οστό απ' τα οστά μου. Κι είμ' άθεος! Καρδίας συ που ετάζεις και νεφρούς, πρόσεχε: αγαπώ πολύ τα «πλήθη αμαρτιών μου». Συ που νεφέλας ανιστάς και ξαναζείς νεκρούς, -στ' άνθισμα είμαι των παθών-τα αίσχη πλήθυνόν μου