جامعه‌ای که نتواند با خودش گفت‌وگو کند، دیر یا زود با خودش می‌جنگد و این همان چیزی‌ست که حکومت‌های اقتدارگرا می‌خواهند: جامعه‌ای خسته، خاموش و متفرق. گفت‌وگو فقط حرف زدن نیست؛ گفت‌وگ یعنی شنیدنِ دیگری، درک تفاوت، و پذیرفتن حقِ سخن گفتن؛ لحظه‌ای‌ که جامعه از جنگ به صلح، از حذف به شنیدن، و از ترس به تعقل بازمی‌گردد. «گفت‌وگوی ملی» شعار نیست؛ تنها راهِ عبور از تاریکی است.