جوهرهٔ گفت‌وگو شنیدن است؛ شنیدنِ دیگری، بدون حذف و بدون پیش‌داوری. این شنیدن به معنای اطاعت نیست، بلکه به معنای فهمیدن است. در جامعهٔ امروز ایران، بیش از هر چیز همین توانِ گفت‌وگو کم شده است. واکنش‌های سریع، قضاوت‌های عجولانه و پاسخ‌دادن پیش از فهمیدن، جای گفت‌وگوی واقعی را گرفته است. جامعه‌ای که نتواند به سخن یکدیگر گوش بدهد، ناچار اشتباهات گذشته را تکرار می‌کند.
در این قسمت «برنامه با کامبیز حسینی» دربارهٔ همین ضرورت حرف می‌زنیم: چگونه می‌توانیم دوباره شنیدن را یاد بگیریم و گفت‌وگو را زنده کنیم؟