Bugün bir şiir okudum, Cahit Külebi' nin yazdığı bir şiir. "Gel Seninle Resim Yapalım" diyordu satırlarda, öyle nahif, öyle sade ve anlaşılır bir yaşamı resmediyordu ki şair bedenimin içine şırıl şırıl tertemiz bir nehir aktığını hissettim. Sonra dönüp gerçek yaşamda olup bitenlere baktım. Bulanıktan öte çamur gibi bir ortamda olduğumuzu gözlemledim. Çok mu zor gerçekten insanca duyguları taşıyıp, tek ömrümüzü keyifle, sakinlikle ve saadetle yaşamak?

Şair, şiirin son satırında tüm güzellikler gerçekleştiğinde gerekirse tüm şairlerin ölebileceğini yazmış. Zaten ölümlü dünyada hepimiz yolcuyuz, bu yolculukta yaşamın safiyane duygularından bihaber olanlara inat şairler ölümsüz olmalı ve öyle de zaten.

Gelin şimdi şiiri dinleyelim hep beraber.