Η Ιωάννα μεγάλωσε με ένα μεγάλο «ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ». Αυτό ήταν απόρροια τόσο του κηδεμόνα που έπρεπε να φοράει 22 ώρες το 24ωρο λόγω μυοσκελετικών προβλημάτων όσο και των στερεοτύπων της πατριαρχικής κοινωνίας. Ένας άνθρωπος που μέσα από την ακινησία της λόγω του κηδεμόνα, έμαθε να σιωπεί(κυρίως εκεί που δεν έπρεπε) αλλά και να παρατηρεί. 

Έχει αισθανθεί ντροπή πολλές φορές στη ζωή της και έχει υποτιμηθεί. Η ψυχοθεραπεία της έμαθε να οροθετείται και να μιλά. Φυσικά η τέχνη έδρασε και δρα ως σανίδα σωτηρίας, συμπληρώνοντας την ψυχοθεραπεία της. Μέχρι στιγμής δεν της έχει προκύψει κάποια συνθήκη σχεσιακή που να την εμπνεύσει για να κάνει ένα παιδί, ενώ θαυμάζει τις γυναίκες εκείνες που συνδυάζουν και δουλειά και παιδιά.