در این جلسه مفهوم نوینی را که کانت در کتاب نقد عقل محض از خودآگاهی ارائه می‌دهد، به بحث می‌گذارم. برخلاف تجربه‌گرایان و عقل‌گرایانی که خودآگاهی را به‌صورت آگاهی از یک ابژه تصویر می‌کردند، کانت تبیینی از خودآگاهی به دست می‌دهد که در آن «خود»، با وجود آنکه موضوع آگاهی قرار می‌گیرد، بدل به ابژه نمی‌شود. او بدین‌ترتیب تفسیری فعالانه یا اجراگرایانه (performative) از خودآگاهی ارائه می‌دهد که هم‌خاستگاه با شناخت ابژه‌های تجربه است. با این تفسیر، کانت تمایزهای دقیقی میان مفهوم خودآگاهی در معرفت‌شناسی فلسفی و مفهوم خودآگاهی در روان‌شناسی تجربی و روان‌شناسی عقلانی (که اکنون بخشی از الهیات تلقی می‌شود) برقرار می‌سازد. در این بحث می‌کوشم مفهوم خودآگاهی را در بستر پروژه‌ی نقدی کانت قرار دهم و حدود و معنای آن را روشن سازم.شهاب فارغ‌التحصیل کارشناسی ارشد فلسفه از دانشگاه شهید بهشتی تهران و دانشگاه کاتولیک لوون است و حوزه‌ی پژوهشی او کانت و ایدئالیسم آلمانی را در بر می‌گیرد. پژوهش فعلی او بر روش‌ شناخت فلسفی به ویژه روشهای اجراگرایانه‌ (performative) و برساخت‌گرایانه‌ (constructivist) در فلسفه‌ی آلمانی پساکانتی متمرکز است.   این جلسه به کوشش حلقه‌ی «خوانش نقد عقل محض» تهیه شده است. # TheFlyBottle # مگس_در_بطری # فلسفه