Czy zdarzyło Ci się kiedyś jeść, ale nie czuć smaku? Patrzeć, ale nie wiedzieć? Słuchać, ale nie słyszeć? Wycisnąć z tubki krem do rąk na szczoteczkę do mycia zębów? Wyjść z supermarketu z pustym sklepowym koszykiem w dłoni? Nie zauważyć w drodze do pracy, że na tylnym siedzeniu twojego auta, w foteliku, siedzi cichutko twoje dziecko, które miałaś zawieźć do przedszkola?

To akurat moje doświadczenie sprzed dwudziestu lat. Albo zatrzymać samochód w drodze do pracy pod budynkiem redakcji, w której nie pracowałam już od pół roku.

Uff, co za ulga, że mam to za sobą. To nie znaczy, że dziś nie włącza mi się czasem autopilot. To znaczy tylko tyle, że ja go zauważam i wyłączam. Nauczyła mnie tego uważność. Istotą ćwiczeń uważności jest, by widzieć, co robimy i kiedy to robimy, czyli by zatrzymać się w teraźniejszości.

„Teraźniejszość to jedyny czas, jaki mamy, by czegokolwiek dowiedzieć się, cokolwiek dostrzec, uczyć się, działać, zmieniać, by zdrowieć.”

Bycia tu i teraz, czyli bycia w uważności, trzeba się nauczyć poprzez jej praktykowanie w formie medytacji, uważnego ruchu, skanowania ciała oraz praktykom nieformalnym. 

Jak mawia John Kabat Zinn  „choć praktyka uważności może być prosta, nie jest łatwa”.

Uważność wymaga wysiłku i dyscypliny z tego prostego powodu, że działa na nas wiele sił przeciwstawiających się uważności. Posłuchaj, dlaczego warto ją ćwiczyć.

Więcej o Mindfulness przeczytasz na stronie www.o-media.pl oraz na blogu https://o-media.pl/podczas-zmywania-naczyn-badz-zmywaniem-naczyn-czyli-czym-jest-uwaznosc/