یه جایی توی زندگی

می‌فهمی

که قراره خودت

خودت رو جمع کنی.

نه با حرف‌های قشنگ.

نه با امید الکی.

با واقعیت.

اینکه شاید

هیچ‌کس نیاد دستت رو بگیره.

و این

ترسناک نیست.

این

بلوغه.

از وقتی اینو فهمیدم

کمتر ناامید شدم.

چون دیگه

منتظر کسی نیستم

که نجاتم بده.

فقط

هر روز

یکم

خودم رو

نگه می‌دارم