«Մշո գորանին»․ կարոտ, հող, ջուր, երաշտ և մարդիկ, հեռացող մարդիկ։ 

Մարդիկ, որոնք գնացել են՝ Մուշից, Ալաշկերտից, բայց երգը մնացել է։ Մնացել է որպես հիշողության ելևեջ, որպես ձայն, որով կանչում ենք ինչ-որ մեկին, ինչ-որ բան, որ այլևս չկա, բայց  հավատում ենք, որ կվերադառնա։

Սա սոսկ հին երգ չէ։ Սա հող է, որի վրայով քայլում են բառերը։ Ամեն տողում մի կորուսյալ գյուղ կա, մի լեռ, մի բերք, մի մարդու պատմություն։ 

«Մշո գորանի»-ն տարբեր ժամանակներում հնչել է տարբեր կերպ՝ տխրությամբ, որպես ձոն, սեր, աղոթք։ Երգել են դուդուկով, երգել են դաշնամուրով, երգել են ռոքի տեմպով։ Բայց ամեն անգամ՝ ներքին լռությամբ, որով փոխանցվում է մի ճշմարտություն՝ սա մերն է։ Սա այն է, ինչից հրաժարվել չենք կարող։

Այսօր այդ երգին նոր շունչ են տվել տարբեր երաժիշտներ՝ յուրովի, բայց զգալով նույն խորությունը։  «Ոստան Հայոց» խմբի կիթառահար Դավիթ Մուշեղյանի, Մաշա Մնջոյանի և «Առռավիս» խմբի դաշնակահար Ավետը Ղլաղջյանի հետ ԵՐԳխոսելու ենք Մշո Գորանի երգի մասին։