در چهل سال گذشته، بسیاری از قهرمانان ملی ایران ترک وطن کرده‌اند؛ ورزشکارانی که حقوقشان پایمال شد یا حاضر به پذیرش فشار روانی دستگاه تبلیغاتی جمهوری اسلامی نشدند و از شرکت در مسابقات سر باز زدند.
از المپیک تابستانی ۱۹۴۸ لندن تا المپیک تابستانی ۱۹۷۶ مونترال، ورزشکاران زیادی در سراسر جهان درخواست پناهندگی کرده‌اند و دیگر به کشور خود بازنگشته‌اند.
ماری پرووازینکووا، اهل کشور چکسلواکی و رئیس فدراسیون بین‌المللی ژیمناستیک، اولین شخصیت ورزشی مشهوری بود که در مسابقات المپیک درخواست پناهندگی کرد.
در المپیک تابستانی ۱۹۵۶ ملبورن هم از ۸۳ ورزشکار مجار که در این رویداد ورزشی شرکت کردند، فقط ۳۸ نفر به مجارستان بازگشتند.
اما بزرگ‌ترین موج پناهندگی ورزشکاران در دوران حکومت اتحاد جماهیر شوروی اتفاق افتاد که حکومت از ورزش به‌عنوان ابزاری برای پروپاگاندای رسانه‌ای و ایجاد مشروعیت جهانی استفاده کرد و ورزشکاران حاضر نشدند در این بازی سیاسی شرکت کنند و راهی جز تغییر تابعیت نداشتند.
دلایل گوناگونی عامل مهاجرت و پناهندگی ورزشکاران ایرانی در سال‌های اخیر بوده است، از محدودیت‌های اجتماعی گرفته تا رانت‌ها و بی‌عدالتی‌ها. اما در چند سال گذشته، یکی از مهم‌ترین عوامل پناهندگی ورزشکاران ایرانی اجبار آن‌ها به باخت یا تمارض برای جلوگیری از رویارویی با ورزشکاران اسرائیلی است.
هرچند این موضوع تازگی ندارد، با اعلام علنی ورزشکارانی که از ایران گریخته‌اند و تاب رعایت این قانون نانوشته را نداشته‌اند، بیشتر به چشم می‌آید.

تیم ملی فوتبال ایران در حال حاضر با ۱۶ امتیاز صدرنشین گروه A انتخابی جام جهانی در قاره آسیاست و در صورت پیروزی شاگردان اسکوچیچ مقابل عراق در تاریخ هفتم بهمن در ورزشگاه آزادی، یوزها برای سومین بار متوالی راهی جام جهانی خواهند شد. این اتفاق در حالی است که تا خرداد ۱۴۰۰، نگرانی‌های زیادی درباره آینده تیم ملی به علت باخت‌های ایران در دوران ویلموتس و سخت شدن مسیر صعود از مرحله دوم وجود داشت اما با روی کار آمدن اسکوچیچ و ایجاد نظم و انضباط، شرایط رو به بهبودی پیش رفت.

با وجود کسب ۱۲ پیروزی در ۱۳ بازی گذشته، منتقدان درباره عملکرد اسکوچیچ اختلاف نظر دارند. گروهی از کارشناسان بر این باور هستند که اسکوچیچ فاقد کیفیت فنی لازم برای هدایت تیم ملی در جام جهانی است و در صورتی که ایران به دنبال صعود از مرحله گروهی است، باید تغییراتی را روی نیمکت تیم ملی اتفاق بیفتد. در مقابل این طیف، گروهی بر این باور هستند که اسکوچیچ مربی بسیار خوبی بوده و نتایج او تایید کننده کیفیتش در تیم ملی است و باید به این مربی در جام جهانی فرصت داده شود.

از گوشه و کنار فدراسیون فوتبال هم حرف و حدیث کم نیست و اخبار ضد و نقیضی در ارتباط با آینده این مربی شنیده می‌شود.