Mindfulness (farkındalık), modern dünyada hem bireysel hem de toplumsal anlamda en çok konuşulan kavramlardan biri haline geldi. Ancak, bu sadece bir moda terim değil; insanın kendisiyle, çevresiyle ve anla yeniden bağlantı kurmasını sağlayan kadim uygulamadır.

Bu podcast’ta , mindfulness kavramını detaylandırıp farkındalık sanatının temel ilkelerini ele alacak ve bunu hayatımıza nasıl dahil edebileceğimize dair konuşup ve edebiyatta ki yerine bakacağız

Mindfulness, “şimdi ve burada” olanı fark etmek, bu anda yargılamadan ve tepki vermeden kalabilme pratiğidir. Bu kavramın kökleri, özellikle Budist felsefede yer alsa da, mindfulness evrenseldir.

Şimdi arkadaşlar ,Tanımı basit gibi görünse de, uygulaması dikkat ve sabır gerektiriyo. Günümüzün hızla akan yaşamında, çoğu zaman geçmişin pişmanlıkları ya da geleceğin kaygıları içinde sıkışıp kalırız. Oysa mindfulness, bizi bu düşüncelerden özgürleştirir ve yalnızca mevcut anın içinde olmaya davet eder.

• Geçmişi değiştiremezsiniz, geleceği kontrol edemezsiniz. Ancak şu anı yaşayabilirsiniz. Bu nedenle, dikkat odağınızı içinde bulunduğunuz anın detaylarına yönlendirin.

• Mindfulness pratiğinde önemli bir ilke, hiçbir şeyi “iyi” ya da “kötü” olarak etiketlememektir. Olanı olduğu gibi kabul etmek, farkındalık sanatının temel taşlarından biridir.

• Anda olanı değiştirmeye çalışmadan kabul etmek, farkındalığın derinleşmesine yardımcı olur. Bu, hem olumlu hem de olumsuz durumlar için geçerlidir.

• Mindfulness, duygu ve düşüncelerinizi bastırmak değil, onları tanımak ve gözlemlemek anlamına gelir. Bu süreç, duygusal zekayı artırır.

Edebi açıdan bakıldığında,

Orhan Veli’nin şu dizeleri anı yaşamanın güzelliğini yansıtır:

“Beni bu güzel havalar mahvetti,

Böyle havada istifa ettim,

Evkaftaki memuriyetimden.”

Orhan Veli, sıradan bir hava durumundan bile hayata dair bir anlam çıkarır. Bu, anı yaşamanın edebiyattaki en güzel örneklerinden biridir. Çünkü anı yaşamak, detaylarda gizlidir; yaşamın küçük, fark edilmez güzelliklerinde saklıdır.

İnsan, çoğu zaman geçmişin keşkelerine ya da geleceğin kaygılarına hapsolur. Bu tuzaklar, anı yaşamaktan alıkoyar. Geçmişte yaptığımız hatalar ya da gelecekte başımıza gelebilecek felaketler, bizi şimdiki zamanın güzelliklerinden koparır.

Friedrich Nietzsche, “Amor Fati” (kaderi sevmek) düşüncesiyle, hayatın her anını olduğu gibi kabul etmeyi öğütler. Ona göre, yaşadığımız her şey, iyi ya da kötü, bizim varoluşumuzun bir parçasıdır. Geçmişe saplanmak ya da geleceği aşırı planlamak yerine, hayatı olduğu gibi kucaklamak gerekir.

Son yıllarda mindfulness (farkındalık) kavramı, anı yaşamanın modern bir yorumu olarak popüler hale geldi. Mindfulness, anda kalmayı, o anın getirdiği hisleri ve düşünceleri yargılamadan kabul etmeyi öğretir.

Bir fincan çay içerken, çayın sıcaklığını hissetmek; bir dostun gözlerine bakarken o anın büyüsünde kaybolmak… İşte mindfulness’ın özü budur.

Hayat, aslında küçük anların birleşiminden ibarettir. Bir kuşun kanat çırpışı, bir çocuk kahkahası, bir rüzgarın tenimize dokunuşu… Tüm bu anlar, hayatı anlamlı kılar. Ancak bunları fark etmek, anı yaşamayı gerektirir.

Mevlana’nın şu sözleri, anı yaşamanın derinliğini anlatır:

“Dün geçti, yarının geleceği belli değil. O halde tek bir zaman var: Şimdi.”

Anı yaşamak, hayatın her anında bir hikaye saklı olduğunu görmektir. Her gün, her saat, hatta her saniye, bir mucize gibi önümüze serilir. Bu mucizeleri görmek, onları hissetmek, yaşamın en büyük hediyesidir.

Hayat, aslında bir davettir; her an, bize yaşamak için bir fırsat sunar. Ancak bu fırsatı değerlendirmek, dikkatli bir göz, açık bir kalp ve şükran dolu bir zihin gerektirir.

Arkadaşlar Şimdi size bir davet sunuyorum Bugün, hayatın küçük bir anını fark edin. Belki bir kuşun cıvıltısını, belki bir rüzgarın yapraklarda yarattığı dansı… Bu küçük anlar, aslında hayatın kendisidir.