Rozmawiają Renata Bonter i Lidia Kupczyńska-Jankowiak,

Rozmowa pokazuje drogę od powojennej, fabrycznej ceramiki projektowanej pod państwowy przemysł, przez dramat transformacji i upadek zakładów, aż po dzisiejszy model ceramiczek-projektantek, który działa w małej skali, łączy tradycyjne rzemiosło z nowymi technologiami, myśli ekologicznie i często traktuje ceramikę jako medium budowania sensu, tożsamości i… własnego dobrostanu.

Rozmowa Renaty Bonter i Lidii Kupczyńskiej-Jankowiak krąży wokół trzech głównych wątków: historii wrocławskiej ceramiki, współpracy z przemysłem i dzisiejszej edukacji/profesji ceramiczek.Dzięki tej rozmowie dowiesz się:skąd się wzięła „Wrocławska Szkoła Ceramiki”,🏺 jak wyglądała współpraca z przemysłem,☕️ jak transformacja wpłynęła na zawód ceramiczek,🍵 co to znaczy kształcić ceramiczki i ceramików „teraz”,🏺 jak zmieniła się rola projektantki oraz jak zmienił się ich model pracy,☕️ znaczenie tożsamości, lokalności i zrównoważonego podejścia do materiałów w ceramice,🍵 jak wygląda współczesna edukacja: między tradycją a nową technologią,🏺 gdzie ceramiczki pracują po studiach.Rozmowa odbyła się 11 października 2025 podczas forum popularnonaukowe z cyklu „15% abstrakcji”, którego organizatorką jest fundacja Art Transparent. W tym roku skupiliśmy się na społecznych, wytwórczych i afektywnych wymiarach pracy artystek, szczególną uwagę poświęciliśmy dolnośląskim rzeźbiarkom, ceramiczkom i projektantkom.Forum „Białe plamy są… – rzeźbiarki i ceramiczki powojennego Wrocławia” było otwartą przestrzenią pozwalającą na zebranie rozproszonych materiałów i opowieści dotyczących biografii i twórczości wrocławskich rzeźbiarek i ceramiczek, m.in. Janinie Szczypczyńskiej, Reginie Konieczce, czy siostrach Skomorowskich. Odbyły się cztery rozmowy i wykład, podczas których przyglądałyśmy się nie tylko historycznym kontekstom biografii twórczyń, ale także ich spuściźnie i wpływie na sztukę kolejnych pokoleń.