Karolina Dzimira-Zarzycka opowiada o powojennych wrocławiskich rzeźbiarkach, pokazując ich świat przez biografię Łucji Skomorowskiej-Wilimowskiej.Dowiesz się:
Kim była Łucja Skomorowska-Wilamowska i jaki wpływ miała na polską rzeźbę powojenną.
Jak wyglądały warunki na powojennej uczelni – zarówno w kontekście społecznym, jak i zaopatrzenia pracowni i dostępu do nich.
Jak na działalność uczelni i panującą w niej atmosferę wpływała trauma wojenna.
Dlaczego Wrocław stał się tak silnym ośrodkiem szkła i ceramiki.
Jak wyglądał problem ciągłości „kobiecej” w rzeźbie.
Jak płeć oraz role społeczne wpływały na postrzeganie twórczości.Jaki wpływ na działalność artystyczną miały polityka i opresja PRL.
Jak wyglądały pracownie oraz infrastruktura dla osób artystycznych zaraz po wojnie.
Jak powojenna potrzeba społeczna „znakowania” przestrzeni wpływała na specjalizacje artystek.
Jak wyglądała polityka dotycząca rzeźby plenerowej: planowanie, finansowanie, zamawianie, opieka nad nią.
Jak wyglądały wynagrodzenia za pracę osób artystycznych przed i po wojnie.
Jaka była widoczność rzeźby w skali ogólnopolskiej.
Wykład odbył się 11 października 2025 podczas forum popularnonaukowe z cyklu „15% abstrakcji”, którego organizatorką jest fundacja Art Transparent. W tym roku skupiliśmy się na społecznych, wytwórczych i afektywnych wymiarach pracy artystek, szczególną uwagę poświęciliśmy dolnośląskim rzeźbiarkom, ceramiczkom i projektantkom.
Więcej informacji na: https://arttransparent.org/biale-plamy-sa-2025/forum-z-cyklu-15-abstrakcji/
Forum „Białe plamy są… – rzeźbiarki i ceramiczki powojennego Wrocławia” było otwartą przestrzenią pozwalającą na zebranie rozproszonych materiałów i opowieści dotyczących biografii i twórczości wrocławskich rzeźbiarek i ceramiczek, m.in. Janinie Szczypczyńskiej, Reginie Konieczce, czy siostrach Skomorowskich. Odbyły się cztery rozmowy i wykład, podczas których przyglądałyśmy się nie tylko historycznym kontekstom biografii twórczyń, ale także ich spuściźnie i wpływie na sztukę kolejnych pokoleń.