Seni öldürmeyen acının seni güçlendirmesi için önce kuyruğu dik tutmayı bırakmak gerekiyor bazen hayatta.
Hayır, duygusal dayanıklılık kişisel gelişimcilerin bize pazarladığı gibi HARALA GÜRELE koşturmakla ilgili bir şey değil.
"Ne uğruna, neye dayanacağız abi" diye sormayıp beklentiler denizinde sürükleniyorsak olmaz o dayanıklılık.
Sindirilmeyen acı güçlendirmez, köleleştirir.
Ayrıca durmak politik bir eylemdir ya...
*Bu arada, Kurtlarla Koşan Kadınlar, akademik incelemeye alındığında hala çok özcü bulduğum bir kaynak; ama öyle olmayan bir bakış açısıyla okunabilecek bir rehber aynı zamanda. Her kadının da ivedi şekilde okuması gerektiğini hala düşünüyorum tüm özcü risklere rağmen..
Neyse, sonraki bölümde görüşmeden önce bana yazın nolur, öbdüm..
instagram: https://www.instagram.com/bukeety/
Bülten: Sanat Sepet Felsefe https://buketyagci.substack.com
iletisim@buketyagci.com
Tükenmişlik sendromu değildir o; öyle olsa duramazdın, gündem yorgunluğudur o..
Başıma Bi'şey Gelmeyecekse podcast serisinin 51. bölümünde maruz kaldığımız overdose tc gündemi ve akabinde sürekli mental çöküşlere sürüklenişimizi ve buna nasıl bir çözüm bulabileceğimizi konuşuyoruz.
Bu bölümde ele aldığım konular:
00:00 Ne zaman düzelicez baba mezara girince mi?
01:50 Tükenmişlik sendromu versus gündem yorgunluğu
07:19 Peak-end rule (zirve-son kuralı), bilişsel yanılsama
12:50 Ambivalence, Zygmunt Bauman (belirsizlik endişesi, kararsızlık, eylemsizlik, ambale olmak)
17:15 İstanbul Ansiklopedisi??
19:00 Yorgunluk Toplumu: Performans ve aşırılık, "aynının aşırılığı"
27:50 Dopamin: Doğru sanılan yanlışlar ve dopamin aslında nedir?
29:00 Dopamin ve Gerçeklik Algısı
34:00 Dopamin ve İletişimsizlik
36:20 Doomscrolling: felaket kaydırması, felaket bağımlılığı
39:40 Durmak ve Eylemsizlik
Kaynaklar:
Yüksek lisans tezim (lol)
Zygmunt Bauman - Modernlik ve Müphemlik, Postmodern Etik, Akışkan Modernite, Postmodernliğin Hoşnutsuzlukları
Byung-Chul Han - Yorgunluk Toplumu
Johann Hari - Çalınan Dikkat
Daniel Z. Lieberman - Beyin Daha Fazlasını İster
Öğrenilmiş Çaresizlik Kader Değildir https://www.buketyagci.com/product-page/öğrenilmiş-çaresizlik-kader-değildir
Yorumlar, eleştiriler ve öneriler için buyrun sohbete...
19 Mart ve sonrası Türkiye gündemine dair genel bir değerlendirme ve birtakım analizler.
Süreçte gördüğüm, deneyimlediğim birçok problem var ve bunlar hakkında farkındalık kazanmak gerekiyor. Uzun soluklu bir süreç.
Mentali kaybetmeden, akli melekeleri yitirmeden, eleştirel bir gözle, popülist akışa kapılmadan hareket etmek gerekiyor.
Sohbet tadında, yer yer dipnotlar ve kaynak önerileriyle anlattım, podcast'imizin konseptinde "normalde" de olduğu gibi.
Video'da dipnot olarak belirttiğim kapsamlı atölye çalışması "Öğrenilmiş Çaresizlik" kayıt ve sunum materyallerine buradan erişebilirsiniz: https://www.shopier.com/33264337
Kaynaklar:
Zygmunt Bauman: Akışkan Hayat, Tüketici Hayat
Erich Fromm, Kendini Savunan İnsan
Alıntılayarak bahsettiğim kendi post'larım:
Saraçhane:https://www.instagram.com/p/DHgxVShtiM4/?utm_source=ig_web_button_share_sheet&igsh=MzRlODBiNWFlZA== Miyav Ulan: https://www.instagram.com/p/DIJlnglN536/?utm_source=ig_web_button_share_sheet&igsh=MzRlODBiNWFlZA==
Zizek örneği: https://www.instagram.com/reel/C_veCIlNkYz/?igsh=MXhhenNtMHgyd21ocQ==
Substack üzerinden yazdığım blog metinleri, ben yazdıkça e-posta'nıza düşsün isterseniz
buketyagci.substack.com üzerinden ücretsiz bültene katılabilirsiniz.
Sosyal medya platformları günden güne erişim konusunda güvenimi sorgulatıyor. Blog (bülten, e-posta pazarlama yolu) bana güvenli geliyor.
Yorumlarınızı bekliyorum.
Attığı her adımda kendini açıklama zorunluluğu hissedenlerden misiniz? Bu bölüm size.
İfade özgürlüğü yoksunluğunun ifade etme açlığımın dinmemesinin nedeni olduğunu hiç düşünmemiştim ama hayat.. İnsana ne farkındalıklar yaşatıyor işte..
Bu bölümde böyle sohbet havasında ifade etme açlığını konuşuyoruz.
Ve naçizane video podcast konseptine geçiş yaptım ve sokakta elimde kamerayla konuşmak hiç kolay iş değil... İlk video ve epey zamandır da kamera karşısına geçmiyorum diye gözlerimi kaçırıp durdum video boyunca ama zamanla toparlarım.
Bakın yine kendimi açıklamak zorunda hissettim ve bir paragraf açıklama yaptım :D
Neyse, düzelicezzzz...
Yorumlarınızı bekliyorum.
Atölye için link:
https://www.shopier.com/33264337
Bir şeyler olur ve siz artık eskisi gibi devam edemezsiniz.
Bıraktığınız yere geri dönemezsiniz.
Çünkü zaten ileri gitmeniz gerekir.
"Yeni" olanı "eski"nin kelime ve anlam gruplarıyla ifade edemeyince kendimizi ifade etme yollarımız tıkanabilir. Ama bu durum, hayatın bize "yeni anlamlarını yaratmanın zamanı geldi" deme şeklidir.
3 ay kadar aranın ardından podcast'e geri dönemeyişlerimin hikayesinden bahsettiğim bir giriş; Cesare Pavese, Gregor Samsa, Nietzsche ve buhranlarımla geçen sohbetlerden derlenmiş bir "ahlaki çöküşten çıkış" ve 2025'ten değil ama yaşamdan isteyebileceklerimiz hakkında naçizane tavsiyeler.
Kendime hatrı sayılır eleştirilerde bulunduğum ve dolu dolu aydınlanmalar yaşadığım bir bölüm aynı zamanda.
3 aylık inzvanın mağarayı terketmekle sonlanması kısmını konuşuyoruz. Sonraki bölümlerde "ben kimim" , "başarı-sızlık", "statü endişesi", "disiplin ve zaman yönetme sanatı" gibi başlıklarda olanı biteni daha da derinleştireceğiz.
Bana destek olmak için takip edip sosyal medyada paylaşabilirsiniz. Bölüm ve konular hakkındaki yorumlarınızı bekliyorum. İyi yaşamalar diliyorum :)
Çocukken en çok istediğimiz şey büyümekti ama büyüdüğümüzde yaşadığımız hayal kırıklıklarının ağırlığında ezilerek yaşıyoruz hayatlarımızı. Bu yüzden de yetişkin bedenine hapsolmuş küçük çocuklar gibiyiz. Ne çocuğuz ne yetişkin olabildik. Hayatın ve hikayelerin içine sıkıştık kaldık. Ama insanın kendi hikayesini yaratabilmesinin yolu, çocukluğundan getirdiği hikayeleri de geride bırakmak ve tüm o geçmişin ağırlığından özgürleşmek. Bunun için geçmişin yasını tutmamız gerekiyor. En azından benim kendi hikayemde farkına vardığım anlam bu oldu. Ve tek başıma, başımın çaresine bakabilmeyi öğrenmemiz gerekiyor. Çocukluk çağını romantize edip durdukça gerçekliğe körleşip ezbere yaşamlarda sürüklenmeye devam ediyoruz çünkü. Böylelikle "istismar" ediyoruz kendimizi ve başkalarının da bunu bize yapmasını izin vermeyi sürdürüyoruz hiç farkında olmadan.
Bu bölüm, derin ve ağır bir hikayeden oluştu. Keşke başıma (birçoğumuzun başına) gelmeseydi ve bunlar yaşanmamış olsaydı, ama geçmişi değiştiremeyiz. Bugünlere taşıdığımız bu çöküşle mücadele etmenin yollarını bulmalıyız yeni anlamlar inşa edip yeni hikayeleri birlikte yaratarak.
*Tetikleyici olabilir bu bölüm. Bunun için uyarmak zorundayım. Ama ben utanmıyorum. mağduru olduğum hikayenin suçlusu olmadığımı ifade ederek, bunları yaşayan tüm kadınlara, çocuklara ve hayvanlara, doğaya ithafen; gerçek suçlulara boyun eğmemiz gerektiğini yine yüksek sesle söylüyorum. Elimden geldiği kadar.
Bu bölüm Heltia #işbirliği ile yapıldı.
Uygulama indirme linki: https://heltia.go.link/?adj_t=1dxl74f5_1d84ywe3
İndirim Kodu: BBG10 (1 ay boyunca geçerli %10 indirim)
Bahsettiğim diğer kaynaklar:
instagram: psikoekol hesabı
Hillary L. McBride: Anneler, Kızları ve Beden Algısı
instagram: kiz_basina adlı hesap (toplumsal cinsiyet ve feminizm kapsamında paylaşımları aydınlatıcı bir hesap)
ek olarak şu paylaşımı önemsiyorum: https://www.instagram.com/p/C_3Xy6JIEB3/?igsh=a3hmNjFieDU4NnBn
Aynı hesabın TÜİK verilerine ilişkin paylaşımında gördüm, derli toplu bilgi olabilmesi için onu da paylaşıyorum: https://www.instagram.com/p/C_LZaArIq4M/?igsh=MWdpYm1lems4c3hnOQ==
*2016 itibariyle (bölümde söylediğim gibi) TÜİK kamuya veri paylaşımını durdurmuş. Bu konu veri olmadığından mı paylaşılmıyor yani zaten takip mi edilmiyor yoksa durumun vehameti mi örtbas ediliyor, büyük bir soru işareti.
Yeni bölüm ne zaman gelir bilmiyorum, ama ben kendi tonumda devam etmeye hazır olduğumda görüşmek üzere :)
"İstek değil ihtiyaç" söylemiyle yola çıkmıştım bu konuyu konuşmak istediğimi ilk farkettiğimde ama zaman içinde bunu eleştiren başka bir bakış açısı edindim. Çünkü farkettim ki isteklerimin aslında karşılanması zorunlu olan ihtiyaçlar olduğunu söylemek ve kendimi bu konuda açıklamak zorunda bırakmak, kendimi ve kendimi yaratma yolculuğumu sabote eden çok önemli bir ayıntıymış.
Nasıl mı? Bu bölüm, son dönemlerdeki yaşantılarımdan biriktirdiğim hikayeler üzerinden bunu anlattım.
Evet, podcast bölümlerinin aralığı uzadı son zamanlarda ama bunu ve diğer birçok şeyi de açıkladım bölümde. Yeni sezonla yeni bakış açıları ve yeni kararla devam ediyoruz ama öncekilerin üzerine koyarak ilerliyoruz, "büyüyoruz" gibi düşünelim bunu :)
Bana bu farkındalık ve bununla beraber aldığım kararlar (ve bunları uygulamaya geçmek) çok iyi geldi, umarım sana da bu bölümü dinlemek iyi gelir ve başka bir açıdan yaratabilirsin hayatını.
Heltia #işbirliği ile hazırladığım bu bölümün detayları:
Uygulama linki: https://heltia.go.link?adj_t=1dxl74f5_1d84ywe3
İndirim kodu: BBG10 (1 ay boyunca geçerli %10 indirim)
Dinledikten ve sindirdikten sonra yorumlarını beklemeye ve sonraki bölümde anlatacaklarımın demlenmesine alan açmaya çekiliyorum ben şimdilik.
İsteklerini sev, onları koru ve kendine iyi bak! Sonraki bölümde görüşürüz :)
İnsan kendi yolunda yürürken, yolda karşılaştıklarının büyüsüne kapılarak, anlam ve amaç duygusunu yitirebiliyor bazen. Yani anlamların bulanıklaşınca yolda bulduğun araçların kölesi olabiliyorsun, hiç farkında olmadan. Ama yola çıkmak demek, yola neden çıktığını da arada kendine hatırlatmayı gerektiriyormuş. Ben uzunca bir süredir kendi yolumda yürüyorum, kendi özgürleşme yolculuğumda kendi hikayemi yazıyorum. Ama yolda karşıma çıkanların büyüsüne kapılıp rotamdan sapmaya başladığımı farkettiğim bir anda, durdum ve kendime şunu söyledim: Bu yola neden çıktığını unutma!
Sahi, bir insan neden yola çıkar? Her şey yerli yerindeyken, durup dururken rahatını bozmaz insan. Yolunda gitmeyen bir şeyler vardır ve onları yoluna koymak için yola çıkmak zorunda kalmıştır. İşte bu bölüm, bunlar hakkında konuşuyoruz.
Ve tabii benim yolda karşılaştıklarımın etkisiyle anlam ve değerlerimin çarpışmasıyla ilgili hikayelerimden farkındalıklarımdan şekil alıyor serüven.
Bu arada, sağlam felsefe yapıyoruz bu bölüm aynı zamanda. Ve öyle gelişine vurup serbest atış yapıyorum ki.. ben anlatırken çok keyif aldım, umarım siz de dinlerken aynı hissi paylaşırsınız. Yorumlarınızı bekliyorum bu konuda :)
Bu arada, bölümün sponsoru olan Heltia'ya bu #işbirliği için öncelikle bir teşekkür bırakıyorum ve bölümde sözünü ettiğim linkleri de ekleyeyim.
Belirsizlik Kaygısı https://www.getheltia.com/blog/belirsizlik-kaygisi-nedir-neden-olur
Uygulama indirme linki: https://heltia.go.link?adj_t=1dxl74f5_1d84ywe3
İndirim kodu: BBG10
Bölümde sözünü ettiğim ve hatta kitabı açıp direkt okuduğum kaynak: Simone de Beauvoir, Müphemlik Ahlakı Üzerine: Pirus ve Sineas
Muhteşor bir kitap bir daha söylemek istiyorum.
Montaigne Denemeler
Ve Albert Camus ve Nietzsche'den karma alıntılarımız da bölümde mevcuttur.
Bu bölümün sizde ne hissettirdiğini merak ediyor ve dönüşlerinizi bekliyorum. Görüşmek üzere :)
Uzunca emekler verip kendiniz için iyi, güzel ve anlamlı, değerli şeyler ortaya koyduktan sonra, bir anda durup dururken kendinizi sabote ettiğiniz anlarınız oldu mu sizin de? İşler iyiye gidiyor bile olsa, değişim bizi kaygılandırır, çünkü değişmek demek, nereye doğru evrileceğimizi tahmin etsek de kesin olarak bilgisine sahip olamadığımız kaygan bir zeminde hareket etmek demek. Bu belirsizlik yüzünden hiç kendimize çaktırmadan kendi elimizle inşa ettiğimiz tüm iyi, güzel, değerli şeyleri yine kendi elimizle yok edebiliyoruz ne yazık ki... Eğer siz de böyle sorunlar yaşıyorsanız, varoluş dansıma eşlik etmeye davet ediyorum sizi bu bölümde. Çünkü varolmak, ipin üzerinde yürürken müziği kesmeden dansı sürdürebilmek demek.
Yani aslında, özgürlüğün baş dönmesini konuşuyoruz. Kendi özgürleşme yolculuğumuzda hiç farkında olmadan tekrarladığımız otomatik davranışlarımız yüzünden sorumluluğumuzu almaktan kaçınma hikayelerimden ve bu farkındalıklar sonrası neşeyi nasıl yeniden yarattığımdan söz edeceğiz. Tabii arada hatalar ve sancılarla dolu bir süreç de var. Ne demiştik? Her şey karşıtıyla var :)
Bölümde sözünü ettiğim Erich Fromm kitabı, Özgürlükten Kaçış (The Fear of Freedom)
Yorumlarınızı bekliyorum. Sonraki bölümde görüşürüz :)
Çok çalışıp her şeyi halletmek, her şeyin üstesinden gelmek uğruna didinip durarak tüm hayatı yapılacaklar listesindeki görevler olarak yaşamaktan bıktıysanız SİZ DE BENİM GİBİ, bu bölüm size iyi gelecek, yaralarınızı saracak. Yani umarım :)
Yetersizlik hissiyle üzerime basan kaygı yüzünden, büyüdükçe neşesini yitiren, hayatın renkleri soluklaşan bir insana dönmüşüm öylece koşturup giderken. Ama bu böyle olmak zorunda değil. Büyümek, neşeyi kaygıya teslim etmek anlamına gelmiyor. Bunu değiştirmek de bizim elimizde aslında. Son bölümlerde "anlamaya çalışırken hayatı kaçırmak" konulu farkındalıklarımın başka açılardan nelere karşılık geldiğini konuşuyorduk. Bu bölüm ÇALIŞIRKEN HAYATI KAÇIRMAK ve iflah olmaz bir işkolik/kariyer manyağına dönüşmek ve bunun anlık farkındalıklarla nasıl çözümlenebileceğini konuşuyoruz.
Ve bu bölümün size extra sürprizleri de yok değil :)
Heltia uygulamasının sponsorluğunda hazırladığım bölüm için hem destek oldukları hem de sizlerin kullanımı için bize özel sağladıkları indirim kodu için ayrıca teşekkür ederim.
#işbirliği
Bölümde bahsettiğim Heltia'dan bulduğum 2 makalenin linki:
https://www.getheltia.com/blog/tukenmislik-sendromu-nedir
https://www.getheltia.com/blog/is-hayatinda-tukenmislik-sendromu
Heltia uygulamasını indirmek için link: https://heltia.go.link?adj_t=1dxl74f5_1d84ywe3
ve İNDİRİM KODU: BBG10
Bu bölüm benim için ayrıca özel bir yere sahip, dinleyince eminim anlayacaksınız. O yüzden dönüşlerinizi, yorumlarınızı, paylaşımlarınızı yani desteklerinizi her zamankinden daha çok görmek istiyorum :)
Sonraki bölümde görüşmek üzere :)
Tüm hayatı, olanı biteni anlamaya çalışırken hayatı kaçırdıysan bu bölüm sana iyi gelecek, yaralarını saracak :)
Çok sağlam bir özeleştiriyle, felsefeci kimliğimle benliğimi örtmemle yüzleştiğimi fark etmemi ve kendimi mağarada, etiketlerin arkasına saklayarak yaşadığımı anladım.
Önceki bölümde kendimi güvenli alan sandığım bir mağaraya kapatıp konfor alanına sıkışarak, camın arkasından hayatı izlediğimi ve hayatı anlamaya çalışırken tüm hayatı kaçırdığımı görmüştüm.
Bu bölüm, daha ağırıyla, kendi hikayemi yazmak için çıktığımı söylediğim yolda bile hep bildiğim yoldan gitmeye kendimi zorlamamla yüzleşiyoruz.
Ama yaşamak, hayatı hissetmek, kendimizi tanımladığımız o basmakalıp etiketlerden çok daha fazlası.
Ve yaşamadan anlaşılmıyor yaşamak.
Yaşamak lazım. Tıpkı bisiklete binmek gibi, düşmemek için dengede kalmak için hareket etmek lazım.
Uzun süredir farkına vardıklarımın altında eziliyordum, artık altında ezildiklerimden özgürleşip kendim olarak devam ediyorum yoluma. Yani daha fazla kendim olarak, diyelim. Ben, görünür kıldığımdan daha fazlasıymışım çünkü.
Bu bölüm itibariyle yenileniyoruz yani.. instagram'da da bunun yansımalarını görmeye başladınız aslında, ama henüz tam anlamıyla değil. Ama yakında :)
Keyifli dinlemeler diliyorum. Sonraki bölümde görüşmek üzere :)
Konfor alanı konusunda düşünüyorum bir süredir. Bu konfor alanı tam olarak neresi? Utancımızdan kaçtığımız mağaralarımızın konuyla kesinlikle bir ilişkisi olduğuna eminim.
Mağaraya kaçmak ve saklanmak istememizin nedeni, o utanç dolu bakışlardan korunmak ve "güvende hissetmek ihtiyacı", yani hayatta kalma dürtüsü. Ama ben bunca zaman boyunca, tüm bu yolculuk süresinde anladım ki tam da aynı sebepten o mağaradan çıkmam gerekiyor. Yani hayatta kalmayı sürdürebilmek için o mağaradan çıkmam lazım. Başka türlü özgürleşemem, yaşamı sürdüremem.
Neden mağara? Çünkü biz bu zamana kadar hep "zaman" üzerinden ilerledik, zamanı yanlış anladığımızı konuştuk. Ama zaman kadar önemli olan bir diğer kavram da "mekan". Mağara bizim kendiliğimizi inşa ettiğimiz başlıca kurucu unsurların diğer yüzü.
Ve ben kendimi steril, korunaklı, güvende olduğumu bildiğimden emin olduğum bir mekana, mağaraya kapatmışım aslında. Bununla yüzleşmek zordu, çünkü beni yaşatsın diye girdiğim mağaradan zamanı gelince çıkamasaydım eğer mağara bana mezar olurdu.
Ama ben başardım. Çıktım mağaramdan ve özgürleşmeye başladım. Ve tüm teorik bilmelerin dışında, bunu yaşayarak, yaşamla çarpışarak, karşılaşarak öğrendim.
Bölümde bahsettiğim kitap: Timur Harzadin-Yeniden Bağlanmak
İki şarkının adı geçiyor:
Emir Can İğrek, Sapa
Zeynep Casalini, Duvar
Bahsettiğim film de Eat, Pray, Love (Ye, Dua Et, Sev)
Bahsettiğim metaforlar ve alıntılarla ilgili kaynakları önceki bölümlerde defalarca kullandığım için artık onları eklemiyorum.
instagram'daki post, derken kastettiğim ise şuydu:
https://www.instagram.com/p/C7gzwxuNm7Y/?utm_source=ig_web_copy_link&igsh=MzRlODBiNWFlZA==
İBB Taş Mektep'teki (Büyükada) sergide karşılaştığım, Nihal Gündüz'ün Tekinsiz Mekanlar adlı çalışması.
Bölümü dinledikten sonra yazmanızı çok istiyorum. Öylesine değil, gerçekten size temas eden o kritik anlarıyla ve hikayelerinizle kesiştiği noktalarla sizden de duymak istiyorum. Henüz hazır değilseniz de hazır olduğunuzda yazın bana. Dediğim gibi, mesele bağ kurmak. Yalnız olmadığımızı hatırlamak. Kendimizi o mağaralardan çıkarmaya cesaretli adımlar atmak.
Ben başardım, başarıyorum daha doğrusu. Siz de bu "lezzet"i tadın, çok istiyorum.
Derin acılardan sonra emekle yaratılmış neşenin tadı başka hiçbir şeyde yok çünkü.
Sonraki bölümde görüşmek üzere,
Hoşçakalın :)
Plan yapmaya planları uygulamaktan daha fazla vakit ayırıp kendine planlama anksiyetesi hediye etmek ya da zamanı yönetemeyeceğimizi kabullenip, zamandaki varlığımıza yön vermeye çalışmayı seçmek. Evet, mesele bu.
Bu bölüm konumuz, zaman yönetimi, yapılacaklar listesi ve bu listenin altında ezilmekle sürüp giden yılların izinden "aslında ben bu çalışma işini o kadar da sevmiyormuşum, deli deli yapmışım kendimi" farkındalıklarıyla, sakin sakin bir çalışma ve iş temposu kurgulamak üzerine şekilleniyor.
Ve tabii zaman, üzerine saatlerce konuşulacak bir konu. Ben politik eleştiri kısımlarını kısa tuttum, ama ileride talep olursa bunu da konuşuruz, seve seve.
Bölümde tavsiye ettiğim diğer bölümler: Hayatı Kaçırıyor Olabilir miyiz? ve Carpediem vs Kontrol Manyaklığı adlı bölümler. Zaman, çalışma, tükenmişlik sendromu, her şeye yetişme ve geride kalmışlık hisleri çerçevesinde bu iki bölüm.
Bölümde bahsettiğim kitap:
Marc Wittmann, Hissedilen Zaman: Zamanı Nasıl Deneyimleriz?
Gabor Mate'nin konuşmasını bulamadım, ama instagram reels içeriğini buldum ararken, onu da bırakıyorum size
https://www.instagram.com/reel/C6TO4AyNn_f/?igsh=amNkMWkxOWh4ejZq
Sonraki bölümde görüşmek üzere :)
Eğer hiç engellenmemiş olsaydım, kendim olma yollarım hiç tıkanmamış olsaydı bugün kim olurdum ve nasıl bir hayat yaşıyor olurdum, acaba? diye düşünürken meselenin düğümlendiği nokta yine utanç. Olduğum kişiden beni utandıra utandıra ben olmak'tan alıkoymuşlar beni. Muhtemelen hepimiz gibi yani. Bu bölüm bunları konuşuyoruz ve kim olmak istediğimle ilgili kararları mercek altına alıyoruz. Konumuz da doğrudan yazmakla ilgili. Yazarak dönüşmek. Ve hep bir hikaye anlatmak, kendi hikayenin yazarı olmak deyip duruyorum ya size... Gerçekten yazmak ve iyileşmek arasındaki ilişkiye değinelim istedim ve tabii işin felsefesine. İnsan neden yazıp çizer? Sanat yapıp rahatlamak için mi başladı bu serüven, yoksa bir ihtiyaç meselesi miydi? İnsanlığın ayak izlerini takip ederek bir yandan benim geçmişimin izlerinden gidiyoruz ve nasıl yazarak iyileşebileceğimizi konuşuyoruz.
Kaynak olarak,
Derrida-Platon'un Eczanesi tavsiye edilir.
Aralarda bir yerlerde markamsı isimler geçtiği için #reklam diyeceğim ama hiç reklam yok :)
Sonraki bölümde görüşmek üzere :)
İçindeyken görememek hakkında konuşuyoruz bu bölüm ve bu şey gibi: Çamura batmışsın bir bataklıktasın ve çıkmak için debeleniyorsun ama canhıraş bir debelenme hali. O bataklıktan çıkmak için bir şeye tutunman ve güç alman lazım, hayatta kalmak için oradan kurtulman lazım bir şekilde. E tabii bir yandan da bataklığın içinde ölüm kalım savaşı verirken, insan göremiyor üzerine ne kadar çamur, pislik bulaştığını. Yani orada geçirdiğin zaman boyunca ne kadar kirlendiğini ve üzerine yapışan lekeleri görmüyorsun çünkü algın orada değil. Malum ihtiyaçlar hiyerarşisi, önceliğin hayatta kalmak. İşte bu kaygıdır varoluşsal kaygı denen şey. Ama kaygı ve panikle, telaşla bir yerlere kaçışıp koşturmaya çalışırken, orada debelenme halinde kendini daha çok batırırsın, bataklıkta dibe çökersin iyice. Oysa bir sakinleşip etrafa baksan, başka bi görme haline geçsen ve neyin içinde olduğunu anlamaya çalışsan, belki de sağlam kökleri olan bir ağacın sarkmış dalına tutunup güç alabileceksin. Ve çıkacaksın o balçık havuzundan. Sonra da "oh be rahatladım, hayattayım, güvendeyim", diyerek; bir anda tüm o zaman boyunca ne kadar pisliğe bulandığını farkedip, tüm o üzerine bulaşan çamuru, kiri pası, yüzüne bulaşan o lekeleri temizlemek için harekete geçecek ve arınacaksın. Nihayetinde de o bataklıktan uzaklaşacak ve kendi yolunda yürümeye devam edeceksin. Önemli olan yolda olmak, yolda başına neler geldiği değil; ama başına gelenlerden çıkardığın anlamlarla yolunu yürümeye devam etmek.
Ve tabii bunu felsefeyle yapmak. Sanırım Beyhan Budak'tan duymuştum bu sözü: Çok fazla psikolojiyle ilgilenmek psikolojini bozabilir, daha çok yaşamak lazım, hayatı kaçırmamak lazım, diyordu bir konuşmasında. Bunu felsefeyle yapmak ve felsefe yaparak yaşamak lazım, diye ekliyorum ben de. Çünkü felsefe, sıkışıp kaldığımız durumlarda, hareket edemediğimiz ya da ne yapacağımızı bilmediğimiz zamanlarda bize anlamlarımızı ve değerlerimizi inşa etmemize yardım ederek, yön duygumuzu geliştirmemizi, rotayı nereye doğru çevirmemiz gerektiğini hatırlatır bize.
O yüzden bu bölüm "iyi ki felsefe" ve "canım felsefe" şeklinde gelişip, bir anda kendimi felsefe överken bulduğum bir bölüm oldu. Geçmişimin izlerini sürüp "ben kimim" sorusuyla hesaplaştığım sırada bana yönümü bulmama yardımcı olduğu için.
Bölümde bahsettiğim podcast yayınını etik olması açısından burada belirteyim: Merdiven Altı Terapi (Deniz Dülgeroğlu) Fakat, ne işin kendisi ne de işi yaratan sevgili Deniz Dülgeroğlu'yla ilgili kişisel bir eleştiri/yorum olmadığını özellikle belirtmeliyim. Bilakis, yaptığı işi çok değerli buluyorum. Türkiye'de terapi farkındalığı oluşturmak ve özellikle bir kadın olarak kendi emeğiyle başarı inşa etmek takdir edilesi. Benim söz konusu eleştirim psikolojizme yani psikolojik süreçlere indirgeme üzerindeydi. Dinleyenler bu detayı kaçırmayacaktır zaten, fakat etik sorumluluk olarak belirtmek istedim.
Bölümde bahsettiğim kitap önerisi, Nermi Uygur-Yaşama Felsefesi ve
Bölümde bahsettiğim araştırmaya ilişkin açıklama: 1938 yılında başlayan ve günümüzde hala süren bir çalışma, ilgilendikleri soru da "Mutlu bir hayatın formülü/formülleri" üzerine düşünen Harvardlı bilim insanları tarafından başlatılmış. (Bu arada 2000 küsür yıl önce bu soruya cevap verenler de filozoflar ve araştırma sonuçları hala felsefecileri doğruluyor biz hala bir şeyleri keşfetmeye çalışıyoruz insanlık olarak, KOCAMAN BİR LOL)
Bu araştırmaya ilişkin sonuçları internette her yerde bulabilirsiniz, çok ünlü bir çalışma zira. Ama ben şu kaynağı önermek isterim ilgilisine: Robert Waldinge, Marc Schulz - The Good Life: Lessons from the World's Longest Scientific Study of Happiness
Sonraki bölümde görüşmek üzere, hoşçakalın :)
Sıkı tutunun türbülansa giriyoruz. Size "geçmiş geçmişte kaldı, geçmişi bırakın şimdiye ve şu ana dönün akışta kalın, şimdiye bakıp geleceğinizi yaratın, durmayın ve çok çalışın sürekli çalışın hatta nefes bile almayın" diyenlere ben de inandım istemeden ama anladım ki bizi çok fena kandırmışlar. Sırf bugüne ve dünyanın bizden taleplerine ayak uyduralım, uslu çocuklar gibi itaat etmeyi sürdürelim diye. Ama geçmişin geçtiği falan yok, hatta tersine bizzat "ben" geçmişimin izleriyim. Ve tüm o izlerin, kötü anıların peşinden gitmeye karar verdim. Kendimin peşindeyim çünkü. Kendimin peşinde, geçmişimin izini sürüyorum ve tıpkı bir avcı gibi belleğimdeki acı dolu yaraların izdüşümlerinin peşinden gidiyorum. Çünkü, boşluğumdan kaçmaya çalışırken yaptığım şeyin boşluğuma kaçmak olduğunu farkettim ve tüm bu zaman boyunca da boşluğuma kaça kaça boşluğumdan taşmaya başladım. Boşluğumda daha fazla kaçabileceğim ve beni taşıyacak yer kalmadığıyla yüzleşince de o boşlukta bana ait olmayan, benim ben olma yollarımı tıkayan irili ufaklı utanç parçacıklarıyla hesaplaştım. Şimdi biliyorum artık, anladım. Kim olmadığımı ve kendime bu çivisi çıkmış dünyada olmak zorunda olduğumu dayattığım ama bunu yaparken bile farkında olmadan, olmaya sürekli direnip, olmaktan kaçtığım, benimle ufacık dahi bağı olmayan sahte benliğimle tanıştım. Müsaadenizle ben artık o sahteliğime saklanmayı bırakıyorum ve boşluğuma gömdüğüm o sandıktaki utancıma bakmaya cüret ediyorum. Beni utandıran ama utandırılmayı hiç de hak etmediğim tüm o anlamsız acı dolu anları tek tek yeniden anlamlandırıyorum. Ve olduğum kişiyle barışıp kendi hikayemi yazmaya devam ediyorum. Büyük bir utançla değil onurla takdim ediyorum kendimi kendi hayatıma. Nasıl mı yapıyorum bunu? Oynat bakalım!
Bu bölüm utanç hakkında konuşuyoruz.
Hem felsefi temelleriyle ve sosyal bilimler tarafından bilgilerle destekleyerek, hem benim kendi kendimi izleme sürecimdeki hikayelerim üzerinden, hiç hak etmediğimiz utançlarımızdan özgürleşmeyi konuşuyoruz. Saklanmak zorunda hissettiğimiz ama hiç de saklanmak zorunda olmadığımız boşlukla yüzleşiyoruz.
Neredeyse tüm kötü, acı dolu duyguların merakla incelendiğinde aslında ne kadar güzel duygulara dönüşebileceğini de görüyoruz.
Hep söylerim, iyi şeyler emek ister, zaman alır. Ama umut her zaman vardır ve o güzel şeyler çabalarımızla gerçekleşir.
Utancımıza kaçmak yerine umudumuza sarılarak, utançlarımızdan özgürleşme hakkımızı birlikte elimize alalım gelin.
Kendi hayatınızı inşa etmeye çalışırken kişisel gelişimcilerin lafına uyup da "içindeki çocuğun hayallerine tutunmak" gibi tavsiyelerin yolundan giderseniz eğer, çoğunlukla içinizdeki ihtiyaçları görülmemiş ve acı içinde kıvranan, kontrolsüzce her şeyi kontrol etmeye ya da her şeye sahip olmaya çalışan çocuğun istek ve ihtiyaçlarını gidermeye çalışır ve haz bağımlısı olursunuz. Çünkü çocuk gerçekten ne istediğini ve kim olduğunu bilmez. Ama, kendinizi yaratırken o çocukça merakla deneyimlerinizin izini sürerek "neyi yapmaktan keyif aldığınızı" sorgular ve benliğinizle temas ederseniz, o zaman kendinizi yaratmak adına kuvvetli bir adım atmış olabilirsiniz. Kendi hikayesine sıkışmış çocuğun merakı engellenmemiş olsaydı, neleri gerçekleştirmek isterdi acaba, diye sormakla "içimdeki çocuk şu anda ne yapmamı istiyor" diye sormak aynı şey değildir. Ve üzgünüm, içinizde yaşayan bir çocuk artık yok. O çocuk büyüdü ve siz oldunuz, çoğunlukla da yaşayamadığınız çocukluğunuzla hem de. Ama içine sıkıştığınız hikayedeki önemsiz bir figüran olmak yerine, hikayenin bizzat yaratıcısı olmak hala mümkün. Sadece bazı cesaretli adımları atabilmek ve gerçekliğin insanı savunmasız bırakan acılarıyla yüzleşebilmek gerekiyor bu yaşamı neşeyle yaratabilmek için. Konu başlıklarını şöyle özetleyeyim:
Bu arada bu yolda benimle olmaya devam edeceklere kocaman bir teşekkür bırakıyorum buraya. Ve tabii ki yorumlarınıza ve eleştirilerinize, taleplerinize açığım.
Sevgili Mabel Matiz'in en sevdiğim şarkılarından biridir "yaşım çocuk" ve bu bölüme ilham veren şarkı, diyebilirim. Bu şarkı benden size gelsin :)
Sonraki bölümde görüşmek üzere, hoşçakalın :)
Kendinizi en son ne zaman evinizde hissettiğinizi hatırlıyor musunuz? Gerçekten buralara ait olduğunuzu, buralarda bir yerde güvende hissettiğinizi... Ben çok uzun bir zamandır kendi kendime bunları düşünüyorum ve evimde hissedebilmek için içinde olduğum yerlerden kaçıp kendimi kurtarmaya çalışarak geçirdim hayatımın çok uzun bir dilimini, ama farkettim ki kaçmaya çalıştığım şey, yüzleşmekten korktuğum kendimmiş. İnsan kendisiyle karşılaşmadan bu dünyada gerçekten de evinde ve güvende, rahat hissedemiyormuş. Ve neredeye gidersen git, benlik denen duyguyu bedeninle beraber kendinle götürdüğün için, onunla barışmadan ait hissedemiyormuşsun. Ama benliğimdeki korkunç yaralarla yüzleşip, çok emek vererek aslında olmaya çalıştığım ve olduğumu sandığım kişi olmadığımı anlayıp, önce onunla savaşıp onu yok etmeye çalışsam da artık onunla barıştığım ve olmasını istediğim kişiyi yaratma sorumluluğunu, bu benlikle birlikte yürüyerek almam gerektiğini hatırladım. Bu hatırlamalarla birlikte, olduğum kişiden duyduğum acıyla, mutsuzluğumla barıştığımdan beri keyfim yerinde ve kendimi buraya ait hissediyorum. Çünkü kendimle güvende olabilmeyi öğrendim.
Bu bölümde kaçıp gitmek ve her şeyden kurtulmak arzusuyla birlikte evinde hissetmek meselesini konuşuyoruz. Ve podcast günden güne hızlıca büyümeye başladığı için girişte bazı açıklamalar yaptım. Zaten kaydı dinlemeye başladığınızda farklı olan bir şeyler olduğunu fark edeceksiniz. Dedim ki "ben değişiyorum, zaman geçtikçe dönüşüyorum, yaptığım işlerde de değişiyor bir şeyler yaşamımla beraber." Madem öyle, bazı güncellemeleri yapayım.
Özel olarak kaynakça eklemiyorum, bu bölüm tamamen deneyimsel ve önceki bölümlerin devamı olarak geliştiği için. Sadece Adam Philips'in Kaçırdıklarımız adlı kitabından söz ettim.
Yeni bölümde görüşmek üzere, kendinize iyi bakın :)