Her gün itinayla üzerinden defalarca geçtiğim kendim. Fotoğraflarıma bayılıyorum. Anda kalan cümlelerim bir koşu gözlerime doluşuyor birer birer. Saygısızca. Gözlerim direndikçe anıya, çeki düzen veriyorlar, sırayla geliyorlar. Koşuşturmadan. Zihnimin mastürbasyon yapma sitili. İdmanı unutmamak için. Zevkli hatırlamak. Fotoğraflar, fotoğrafta olmayanlara çağrı. Göremediklerinin, gizlice bildiklerinin, gizlice ifşası. Bağıra bağıra. Duyan yok. Ah!
Unutanlara kılım. Anda kalamayan tipler bunlar derdi; Watts duysaydı bu serzenişimi. Hayat anda gizli desem; s.kme şimdi beynimi bu nanelerle derler. Ne manaysa.
Anda yaşadığını hatırlamıyorsan yaşamış sayma kendini. Belki sadece Yalancı Bahar çekimi. Hakkın var ama. İnkar, sağ koluna girmiş bir o yana bir buyana sallandırıyor seni. Kafası güzel. Ağzında “Hatırlamıyorum” şarkısı, belly dance tadında adımları. Bu da hayat ama işte bi belki sana güzel. Yakalım kitapları. Susturalım şairleri. Banksy zaten kendini gizlemelerde.
Entellektüel zekasını mastürbasyon niyetine çalıştıranlara da ayrıca kılım. Ama anlarım. Okul sıralarında sayfalarca eser eser ezberletip hem kafa hem gelecek siken hoca kılıklılardan kalma bir alışkanlık; tövbe belki de çaresizce öğrenilmişlik olsa gerek. Hak yemeyelim. Ana babasını mahkemeye veren çocuğun ana babası gibi savunurum onları onların yerine. “Bize böyle öğretildi hakim bey!” Anlarım. Ama kılım. Hissetmeden entellektüel olamazsın. Ama caka satarsın şişme bebek sikenlere. Tatlım! Bazıları sadece şişme bebek sikmeli tabii mümkünse bir dahaki yaşam döngüsüne kadar.
Sevişmenin en vahşisini seversen yaşarsın.
Banksy 29 Mayıs da Toronto’ da. Sergisi yani. Gidin. Gidin de bi’ sıçsın ağzınıza. Kızma ya! İyi manada. :)