W sierpniu 1418 roku we Wrocławiu doszło do zbrojnego wystąpienia mieszczan przeciw władzom miasta i zwolennikom cesarza Zygmunta Luksemburskiego. Bunt zakończył się zabiciem kilku rajców oraz wyrzuceniem ich z okien ratusza. Wydarzenia te miały miejsce w czasie narastających napięć społecznych i religijnych, związanych z ruchem husyckim oraz kryzysem władzy kościelnej.

W 1420 roku do miasta przybył Zygmunt Luksemburski, który nakazał ukaranie uczestników buntu. Trzydzieści osób zostało straconych, a kolejne trzydzieści skazano na wygnanie. Wrocław, pozostający wówczas w granicach Królestwa Czech, stał się jednym z pierwszych ośrodków w regionie, w których echo reformacji husyckiej przybrało gwałtowną formę.