Niemand heeft een naam die zo geschikt is om baanwielrenner te worden als Stan Tourné. Een café in Schaarbeek werd voor hem tot piste omgebouwd, Eddy Merckx hielp hem met zijn huiswerk en hij lag urenlang in hete baden met wijnzazijn en keukenzout. Nog redenen nodig om naar het verhaal van een van dé iconen van het pistewielrennen in de jaren '80 te luisteren? U moest al op play gedrukt hebben.

Zijn voornaam Mewaël kent voorlopig niemand, maar zijn familienaam doet iedere wielerliefhebber opkijken: Girmay. Mewaël is de jongere broer van Biniam. Hij is tweedejaars belofte bij Wanty en hij wil zo snel mogelijk zijn voornaam even bekend maken als zijn familienaam. Een tocht die begint in Heusden, een dorpje in de buurt van Gent.

Bij het opruimen van de grootouderlijke zolder botste Ward Bogaert op een opstelletje, dat zijn opa in 1937 had geschreven. Hij was toen 16.Het opstel gaat over een koers, waarin ene Albert Beckaert een hoofdrol speelt. Ward wil perse weten wie die Albert Beckaert was en hoe hij destijds geslaagd is in iets wat Ward nooit lukte: zijn opa begeesteren voor het wielrennen.

Zo'n tien jaar voor Eddy Merckx en Rik Van Looy heersten Gène Dewilde en Piet Oellibrandt als de dominante duo op de Vlaamse en internationale wielerscène. Gène en Péli zorgden ervoor dat er heel wat Franse francs richting België stroomden. Ze werden 'De Geep' genoemd (combinatie van Gène en Péli). Zoon Gunther en dochter Nancy blikken terug op de fenomenale carrières van hun vader en oom, waarin ze onder meer Parijs-Tours en Parijs-Roubaix wonnen.

Rik Van Steenbergen, geboren op 9 september 1924, en Rik Van Looy, geboren op 20 december 1933, staan symbool voor het grote, veelkleurige, Vlaamse wielrennen. Ze droegen allebei de wereldkampioenentrui en beide waren kampioenen in Vlaanderen. Rik 1 is al twintig jaar dood, Rik 2 leeft nog steeds. Nu zijn ze beiden geïmmortaliseerd in het Wielermuseum op de Oude Kwaremont.

Lucien Van Impe werd geboren in Meerbeke en groeide daar op. In de streek is hij natuurlijk bekend als De Mol van Meerbeke, maar door de vele jaren dat hij als ex-wielrenner in Frankrijk verbleef, spreekt hij nu zo goed Frans als Vlaams. Hij groeide op in een café waar slechts twee namen echt telden: Rik Van Steenbergen en Rik Van Looy. Lucien zorgde voor een derde naam: hij werd een van de beste klimmers van zijn generatie. 1976 won hij de Tour de France.

Iedere fan van de Ronde van Vlaanderen kent Brigitte Boonen. Of Briga. Lange tijd was ze hét gezicht van de Ronde. Ze is de dochter van Martin Boonen, de man die in de jaren '70 tientallen klassiekers reed. Maar ook de man die het slachtoffer werd van wat bekend raakte als 'het dossier'. Omdat zijn naam centraal stond in een corruptieonderzoek ging hij zichzelf steeds meer zien als zondebok van een corrupte wielermiddag. Zijn beeld op de koers raakte vertekend, meent hij. Dat trekt Briga zich sterk aan. Vader en dochter over een verstandhouding die stilaan groeit.

Hans De Clercq was gepokt en gemazeld in de misdienerskoersen van de jaren '50. Decennialang reed hij voor ploegleider Lomme Driessens en was hij zelfs de teamgenoot van niemand minder dan Eddy Merckx. Hij vertelt zijn verhaal aan Bahamontes-voorzitter Jonas Boel.

Briek Schotte beleefde zijn beste rennersjaren in de Tweede Wereldoorlog. Hij heeft nadien nog decennia meegedraaid als een van de beste renners ter wereld, ondanks de opkomst van Rik Van Steenbergen en later Rik Van Looy. In de Ronde van Vlaanderen stak hij er met kop en schouders bovenuit. Hij werd twee keer wereldkampioen. In een van de bewogen periodes uit de Belgische geschiedenis.

In Watou, vlakbij de Franse grens, staat een groot huis in een laan met eiken. Op de achterdeur staat een sticker van de Ronde van Frankrijk. Binnenin het huis staat in de hal een fiets in de kleuren van de wereldkampioen die door niemand minder dan Eddy Merckx bereden werd. Op de tweede verdieping staan honderden medailles, trofeeën en podia uitgestald. Want in die laan met eiken in Watou, werd meer dan drie kwarteeuw wielrennersverhaal geschreven.

Vooraleer het wielrennen via de televisie miljoenen huiskamers kwam binnengefietst, stapten Vlamingen massaal op fietsen of in oude Volkswagenbussen om met eigen ogen de vedetten aan het werk te zien. De Ronde van Vlaanderen was het evenement van het jaar. Hoe was dat vroeger? Naar de Ronde trekken met een dikke boterham en een droge worst? Getuigenissen van een voorbije tijd.

Ward Bogaert zoekt op het oude kerkhof van Antwerpen naar het graf van Joseph Coppens, winnaar van Bordeaux-Parijs in 1892. Hij moest er een foto van vinden voor het magazine. Er zijn geen aanwijzingen, geen richting, geen plan. Alleen een naam: Joseph Coppens. Wat volgt is een lange zoektocht op een wonderbaarlijk kerkhof vol oude koersvedetten. Onderweg gaat de kerk open en komt Ward in gesprek met een priester die vertelt dat zijn vader meer van Coppens hield dan van 'Sinjorke', beter gekend als Rik Van Steenbergen.

Stijn Streuvels beschreef in 1908 de Ronde van Vlaanderen voor de wielerbaan in Gent werd verreden. Hij zette het Vlaamse volk op de kaart als fervente wielerfan en beschreef hoe hij zelf gek werd van het schouwspel. Nog geen eeuw later, in 2001, sloot de piste zijn deuren. De zoon van Roland De Maesschalk – winnaar van de zesdaagse in 1937 – vertelt over zijn ouders en over hun passie voor de piste.

Er stond eens een foto van Bert Dievoet in ons kantoor. Toevallig. Niemand kende hem. Onderzoek leverde niets op, dus reed Ward naar zijn woonplaats Kieldrecht om maar eens wat rond te vragen. Een van de weinige kleine verhalen over die ene kleine wielrenner op een oude zwartwitfoto.

Of hij met de fiets moest komen, vroeg Roger De Cock. Dat zou moeilijk zijn, voegde hij eraan toe, "want ik word er volgende maand 29, verstaat ge me?" Roger is voor alle duidelijkheid 92. Hij is de oudste nog levende winnaar van de Scheldeprijs. En ook de oudste nog levende winnaar van Parijs-Nice. Maar vooral: de oudste nog levende winnaar van De Ronde van Vlaanderen. Je hoeft hem geen vragen te stellen, de verhalen komen vanzelf, altijd voorafgegaan door: "'k ga ne keer zeggen é". En dan zegt hij het.

Parijs-Roubaix 1996. Hoe zat dat nu weer in de ratrace richting Roubaix? En waarom mocht/moest Johan Museeuw destijds winnen op de Vélodrome? Ward Bogaert op stap met de Leeuw.

Surf naar dewielersite.net en tik Johan Sermon in. Bij 'uitslagen' lees je 1 regel. 2001. 2de in Wieze, junioren. Voor de rest: veel witregels. Sermon was nochtans renner tot 2004, toen hij derdejaarsbelofte was. Dat jaar haalde hij nog 1 keer de krant, al was het niet met een opvallende uitslag.

Reporter Ward Bogaert en zoon Nand, bijna 6, waren op een rommelmarkt in Sint-Amandsberg. 2 euro gaf de vader aan de zoon mee. Kwam de zoon terug met een trofeetje dat 30 eurocent had gekost. '2.4.1982', en 'Buren-Kortemark. 480 kilometer' stond erop. Meer niet. Dus ging Ward op onderzoek.

Ward Bogaert trok naar de Vierdaagse van Duinkerke, waar hij zijn microfoon onder de neus mocht schuiven van Kurt Van De Wouwer. Hij is sinds 2013 ploegleider bij Lotto-Soudal, maar de in Herentals geboren en getogen klimmer debuteerde in de Tour van 1998.

Eddy Schepers was de meesterknecht van Stephen Roche, de Ier die in 1987 zowel Giro, Tour als WK wist te winnen. Eddy, zelf nog ex-winnaar van de Ronde van de Toekomst en een van de vele gedoodverfde opvolgers van Eddy Merckx, maakte het allemaal mee vanop de eerste rij en vertelt graag nog eens over het verraad van Sappada, de coup die hij samen met zijn kopman Stephen Roche pleegde in de Giro van 1987