To historia największej afery finansowej ostatnich lat - GetBack. Inwestorzy uwierzyli w obietnicę szybkiego zysku. Obligacje i akcje spółki GetBack, kuszące wysokim oprocentowaniem, przyciągały kapitał od kilkuset tysięcy do nawet kilkudziesięciu milionów złotych. Niektórzy, by zdobyć środki, zaciągali kredyty, sprzedawali działki budowlane czy sięgali po oszczędności rodziców. W 2018 roku giełdowa spółka pogrążyła się w kryzysie finansowym. Dziewięć tysięcy osób straciło łącznie około trzech miliardów złotych. Poszkodowani mają nadzieje, że raport NIK z lipca 2025 roku oraz zarzuty wobec władz instytucji finansowych, prokuratorów, sędziego a nawet członków byłego rządu wyjaśnią największą aferę finansową ostatnich lat. 

Dźwięk jest jednocześnie najbardziej ulotnym i najbardziej intymnym ze wszystkich mediów. Nie da się go zatrzymać, zamknąć w dłoni ani zobaczyć. A jednak potrafi przenieść nas w czasie, przywołać emocje i obrazy, których nie ma przed oczami. Jak brzmi świat, gdy opowiada się go nie obrazem, lecz dźwiękiem? Reportaż Julii Prus "Cisza jest jak mgła" to opowieść o niewidomym młodym człowieku, który pasjonuje się dźwiękiem i od dziecka rejestruje otaczające go dźwięki. To jego sposób na „oglądanie” świata. Mikrofon staje się jego okiem, a nagrania mapą rzeczywistości. Od zawsze też marzył, by znaleźć przepis na dźwięk. Reportaż powstał w 2007 roku.

To opowieść o Szymonie Pullmanie, dyrygencie, który w sercu getta warszawskiego stworzył orkiestrę. Jej dźwięk był aktem oporu, oraz echem normalności w absurdzie zagłady. Jego muzyka przetrwała tylko w pamięci. Pullman zginął w Treblince, nie zostały po nim żadne zapisy nutowe. Jego los, niczym partyturę, rekonstruuje dziś wybitna skrzypaczka Maria Sławek. Jej głos snuje elegijny monodram o artyście, którego dziełem było nieistniejące już piękno. To opowieść o pamięci, która stała się ostatnim aktem tej symfonii. Biografię Szymona Pullmana przypominamy w 83. rocznicę rozpoczęcia przez Niemców wielkiej akcji deportacyjnej. Reportaż powstał we współpracy z Żydowskim Instytutem Historycznym im. Emanuela Ringelbluma.

Michał Klimczyk znany jest w Krakowie jako Szyszkodar. Jest ratownikiem książek. Jego misja? Dawać drugie życie zapomnianym tomom, które inni uznaliby za stracone. Z plecakiem pełnym literackich skarbów przemierza miasto, ratując całe biblioteczne zbiory przed zapomnieniem. Michał jest także artystą. Jego bajkowe murale, rozsiane po krakowskich murach, to kolorowe manifesty miłości do czytania. Przypominają przechodniom, że świat wyobraźni zaczyna się od jednej przeczytanej strony. Na swoich mediach społecznościowych przedstawia się jako artysta, rowerzysta, gawędziarz i przytulacz drzew. Skąd w nim tyle pozytywnego podejścia do życia? I co sprawiło, że zamiast narzekać, postanowił tworzyć?

Krzysztof Wierciński, 22-letni pianista z Warszawy, i jego żona Marta Gębska-Wiercińska połączyli życie i pasję do muzyki klasycznej. Ich miłość, rozpoczęta w liceum, dojrzewała w rytmie koncertów i emocji XIX Konkursu Chopinowskiego, w którym Krzysztof wziął udział. Choć jego wrażliwe interpretacje poruszyły jury, nie przeszedł do II etapu. Ślub w 2024 roku był obietnicą harmonii, wystawioną na próbę przez konkursowe napięcia. Marta wspierała go zza kulis, ściskając srebrny różaniec - ich talizman. Po konkursie wracają do codzienności.

Pani Ela, bohaterka tej opowieści, ma piękne oczy i miły uśmiech. Mieszka w przedwojennej kamienicy we Wrocławiu. Kiedyś spotykała się z ludźmi. Dziś siedzi w domu. Kiedyś miała kota. To duża odpowiedzialność, więc córka ją przekonała, żeby oddała pupila do adopcji. Pani Ela jest na co dzień sama. Aby słyszeć ludzki głos, ciągle ma włączony telewizor. Przygodziła do niej opiekunka z MOPSU, czasem koleżanki i Dagmara Szymczak z Fundacji Dignum, która opiekowała się Panią Elą. Kilka miesięcy temu Pani Ela wzięła stołek i postawiła go przy oknie. W ten sposób weszła na parapet. Zrobiła krok i wypadła z drugiego piętra. Przeżyła. Po kilku tygodniach, ze szpitala, zadzwoniła do Dagmary. Powiedziała, że nie mogła dłużej znosić swojej samotności.

Tajemniczy, zaszyfrowany list stał się początkiem odkrywania historii Mieczysława Maka Piątkowskiego i jego syna Bohdana Juliusza Piątkowskiego Dżula. Opowieść ta rozgrywa się na przestrzeni pierwszej połowy XX wieku i spleciona jest z naszą walką o niepodległość i wolność. Jej początkiem było odnalezienie przez panią Różę Bronic rodzinnej korespondencji, bardzo bogatego zbioru zawierającego między innymi listy z 1906 roku z warszawskiej Cytadeli, z Syberii, z okresu międzywojennego i II wojny światowej. Podążając za znalezionymi w listach tropami, odtwarzam z narratorkami audycji, panią Różą i jej córką Zuzanną, losy ich bliskich. Opowieści o miłości, rodzinnym życiu, wychowaniu mieszają się tu z patriotyczną działalnością, a historia rodziny staje się historią Polski.

Ścinawa to niewielkie miasteczko położone malowniczo nad Odrą. Choć nie imponuje bogactwem, mieszkańcy cenią sobie ciszę, bliskość natury i sąsiedzką życzliwość. Dla wielu to sypialnia. Pracują w Lubinie i Zagłębiu Miedziowym, wracają tu po spokój i oddech. Ostatnio gmina postawiła na rozwój turystyki i zleciła budowę statku pasażerskiego. Jednostka kursuje po Odrze w weekendy, oferując rejsy pełne widoków i lokalnych opowieści. W tygodniu pokład zamienia się w pływającą salę warsztatową. Dzieci i młodzież uczą się tu o przyrodzie, historii i sztuce. Gdy poziom wody spada, statek cumuje. To naturalne ograniczenie, ale też przypomnienie o sile rzeki. Czy więc inwestycja się opłaca? 

To opowieść o radości zakorzenionej w prostocie. O codzienności, która nie potrzebuje fajerwerków, by być piękna. W sercu Beskidu Niskiego żyje Jędrzej Jakubowski, gospodarz Zagrody i Gościńca Banica. Miłośnik kóz, kucharz z duszą artysty, serowar z pasją. Jego kozie stadko to nie tylko zwierzęta. To inspiracja i źródło smaków, które od lat sławią Gorlickie. Wśród nich ser parzeniok, który w 2022 roku zdobył prestiżową nagrodę Perły w konkursie Nasze Kulinarne Dziedzictwo Smaki Regionów. Banica to także miejsce rodzinne. Dawniej prowadzona przez rodziców Jędrzeja, dziś jest jego własnym światem, który pielęgnuje z czułością i oddaniem. Nie wyobraża sobie innego miejsca na ziemi. 

Jeszcze na początku 2022 roku służba wojskowa w Ukrainie nie była marzeniem młodych ludzi. Mimo że od 2014 roku w Donbasie trwały walki, większość z nich wybierała życie cywila. Nadrabiali zaległości w nauce języków obcych i zwiedzali świat. Wielu wyjeżdżało za granicę na studia i do pracy. Po rosyjskiej agresji na Ukrainę ich świat, dosłownie i w przenośni zawalił się. W jednej chwili musieli porzucić paszporty i plecaki, by założyć mundur, chwycić za broń i stanąć do walki. Reportaż opowiada o dramatycznej przemianie młodego Ukraińca, który najpierw walczył przeciwko rosyjskiemu najeźdźcy w oddziałach partyzanckich, a obecnie jest jednym z oficerów dowodzących w brygadzie operacyjnej Gwardii Narodowej "Rubież". 

Są żałoby przemilczane i odejścia, o których nikt nie mówi. To opowieść o jednej z najdotkliwszych strat, o której zwykło się nie rozmawiać. Żałobie, na którą często brakuje miejsca i czasu. Wiele kobiet się od niej odcina, a społeczeństwo nie potrafi zrozumieć. Bo jak opłakiwać tych, którzy się nie narodzili? Jak pogodzić się z utraconym marzeniem o macierzyństwie? Emilia dopiero wśród kobiet Bytomskiego Kolektywu Śpiewaczego odnajduje ukojenie. Ich spotkania pokazują, że niektóre rany trudno uleczyć w samotności. Lekarstwem może być za to dawna, zapomniana pieśń. Reportaż Małgorzaty Lachendro "Pieśni Emilii" powstał pod opieką Katarzyny Michalak w ramach stypendium im. Jacka Stwory. Realizacja dźwięku: Jacek Kurkowski.

"Ciągle mało" to reportaż o uzależnieniu od hazardu. Ula, związana ze sportem od dziecka, pierwszy zakład obstawiła z kolegami, nawet nauczyciel WF-u był w tej grupie. Po kontuzji, która wykluczyła ją z gry, zaczęła obstawiać coraz więcej. Najpierw mecze, potem wszystko. Hazard wciągnął ją całkowicie. Ula opowiada, jak wygląda życie kobiety uzależnionej. To samotność, emocjonalne zaangażowanie i rezygnacja z siebie. Liczy się tylko gra, adrenalina i nadzieja na wygraną. Jak zdobywała pieniądze? Co czuła, gdy przegrywała?  I jak wyglądało jej życie w cieniu uzależnienia? 

Dr Agata Kołodziejczyk to neurobiolożka, astrobiolożka i pierwsza Polka w Europejskiej Agencji Kosmicznej. Jest założycielką innowacyjnej sieci laboratoriów do symulacji analogowych misji kosmicznych, w których prowadzone są badania nad wpływem światła gwiazd na organizmy żywe w ekstremalnych warunkach stratosfery i przestrzeni kosmicznej. Jej praca łączy naukę, technologię i eksplorację kosmosu. 

Paulina Braun od lat udowadnia, że taniec nie zna granic wieku. Jej Dancingi Międzypokoleniowe od ponad dekady rozgrzewają parkiety modnych klubów i restauracji w Warszawie oraz innych miastach Polski. Teraz Paulina postanowiła pójść o krok dalej i zaprosiła do tańca… domy opieki społecznej. Z DJ'ami, wolontariuszami i głośnikami odwiedzają seniorów. Pierwsze odwiedziny Dancingu w DPS-ie na warszawskiej Woli były wyzwaniem, ale szybko okazało się, że seniorzy, często przyzwyczajeni do rutyny, z entuzjazmem reagują na muzykę, taniec i obecność młodych ludzi. A ci z kolei odkrywają, że kontakt z osobami starszymi może być inspirujący i pełen ciepła. Podczas jednego z Dancingów w domu seniora odbył się nawet występ drag queen.

To rozmowa o życiu z rakiem, nowych terapiach, zmieniającym się podejściu do chorób onkologicznych. Bohaterem reportażu jest profesor Sławomir Marzec. To artysta malarz, performer, autor instalacji i filmów. Zawzięcie walczy o autonomię sztuki. Jest krytycznym komentatorem współczesnych zjawisk artystycznych oraz przede wszystkim własnej twórczości. Od kilkudziesięciu lat tworzy abstrakcyjne obrazy, w których bada granice widzenia. Od kilku lat żyje też w zagrożeniu życia. Aleksandra Łapkiewicz odwiedziła jego pracownię. Reportaż to opowieść o życiu w cieniu choroby i o obrazach, które są "egzystencjalną koniecznością". Patos? W przypadku Sławomira Marca koniecznie z ironią.

Wioletta Piotrowicz przez lata pracowała jako audytorka w korporacji, żyjąc w delegacjach. Przełom nastąpił, gdy podczas kolejnego wyjazdu dowiedziała się, że jej córka miała wypadek, a nowy szef oznajmił, że "nie pasuje do zespołu". Bez planu B zrobiła prawo jazdy kategorii C i została kierowcą śmieciarki. "Śmieciarka mnie oczyściła" - mówi. Dziś prowadzi cysternę z paliwem lotniczym. Codziennie wraca do domu, na bliską relację z córką, pisze książkę i prowadzi bloga Mrs. Driver. Nie żałuje decyzji. Wreszcie żyje po swojemu.

Ponad rok temu zmarł Alberto Fujimori, były prezydent Peru rządzący w latach 90. XX w., przez jednych uważany za zbawiciela, przez innych za dyktatora. Został pochowany z najwyższymi honorami państwowymi, tak jakby był najlepszym prezydentem Peru. Czy zasłużył na takie pożegnanie? Czy gdyby peruwiańska demokracja była mocna i miała silnych przywódców, nie tak wyglądałby pogrzeb Alberta Fujimoriego? Fujimori i jego rządy to kwintesencja populizmu, który staje się głównym nurtem polityki na całym świecie, a także metafora władzy liczącej się głównie z własnym interesami. Władzy, która doprowadza do prywatyzacji polityk publicznych.

Ślady czerwonej farby na fasadzie kościoła przy Placu Trzech Krzyży wciąż przypominają o protestach z października 2020 roku. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego zaostrzający przepisy aborcyjne wywołał falę obywatelskiego sprzeciwu. Reportaż opowiada historię uczestniczki tamtych wydarzeń, byłej studentki, która rzuciła racę hukową w bezpieczne miejsce. Zatrzymana, spędziła noc w celi, usłyszała wyrok prac społecznych. Dziś walczy o uniewinnienie i nie przestaje działać społecznie. Jej sprzeciw wobec niesprawiedliwości trwa, zmienił tylko formę.

Reportaż przedstawia losy uczestników Czarnych Protestów z października 2020 roku, którzy do dziś mierzą się z konsekwencjami swojego obywatelskiego sprzeciwu wobec zaostrzenia prawa aborcyjnego. Pierwsza z nich, dziś pragnąca zachować anonimowość, została zatrzymana na Placu Trzech Krzyży za rzucenie petardy hukowej, w miejsce, gdzie nie było żadnych osób. Twierdzi, że nikomu nie wyrządziła krzywdy. Miała wtedy 25 lat, dziś nadal walczy o sprawiedliwość, odwołując się od wyroku skazującego ją na prace społeczne. Drugim bohaterem jest Kajetan Wróblewski, aktywista, członek Obywateli RP, zatrzymany podczas protestu pod domem prezesa PiS. Zarzucono mu naruszenie nietykalności osobistej policjanta, czemu stanowczo zaprzecza. 

Fenomen Konkursu Chopinowskiego oczami jednego z uczestników. Mateusz Dubiel, nazwisko, które w kuluarach Filharmonii Narodowej odmieniano przez wszystkie przypadki. Laureat I nagrody 53. Ogólnopolskiego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina, do międzynarodowej rywalizacji przystąpił z pominięciem eliminacji. A jednak jego udział w XIX Międzynarodowym Konkursie Chopinowskim zakończył się już po pierwszym etapie. Wielu komentatorów i melomanów nie kryło zaskoczenia.