Bu bölümde, fark edilmekle görünür olmanın ne kadar iç içe geçtiğini ama bir o kadar da karmaşık hisler taşıdığını konuşuyorum. Çünkü bazen sadece “orada olmak” bile yeterince zorlayıcıyken, bir de kendi halinle fark edilmek, daha derin bir cesaret istiyor.

Kendin olmanın bedelini bilmeden, kalıpların dışında var olmanın ne kadar yargı topladığını deneyimlemeden bunu anlamak kolay değil. Ne zaman kendimizden ödün veririz?

Ve ne zaman, artık başkası gibi davranamayacağımızı fark ederiz?

Belki de bu bölüm, tam da bu sorularla yüzleşmek için bir durak. Yıldız şeklinde bir buz musunuz yoksa küp mü?