عامل زمان همه چیز را برملا می‌سازد و بسیاری از پدیده‌ها عریان می‌شوند.

شاید چشم‌هایمان به دیدن بدسلیقگی‌ها، تجملات و... عادت کرده است. شاید نمی‌توانیم «کیفیت‌ها» را تشخیص دهیم، شاید هم به دیدن آن‌ها عادت نداریم... ما قادر هستیم روزمره خود را با کیفیت بهتری بسازیم، این توانایی را داریم تا برای خود رفاهی بسازیم تا در آن رفاه «شعور» وجود داشته باشد.

رم یک شبه ساخته نشد. چقدر به مفهوم این جمله توجه کرده‌ایم؟ در این دنیای پرشتاب، میل داریم آن‌چه می‌خواهیم زود فراهم شود و بدست آوریم. می‌خواهیم هرچه زودتر به اوج برسیم... ریشه این خواستن‌های آنی کجاست؟ نتیجه چه خواهد بود؟

چه کسانی را انتخاب می‌کنید تا مخاطب صحبت‌هایتان قرار بگیرند؟ انتخاب شنونده حائز اهمیت است زیرا شاید مخاطب شما میل به شنیدن و میل به تاثیرپذیری نداشته باشد. اگر باور داشته باشید که صبحت‌های شما توانایی اثرگذاری دارد، مخاطبی که گوش شنونده نداشته باشد، در بهترین حالت با بی‌تفاوتی از گفته‌های شما عبور خواهد کرد.

تحمیل خاطره چیست؟ چرا آگاهی از این مسئله مهم است؟ فرض کنیم یک سری خاطراتی هستند که گفتمان در آن‌ها ثابت است، ممکن است شما آن را قبول داشته باشید و روی آن شکل بگیرید، نتیجه چه خواهد شد؟

تا به حال چندبار نظاره‌گر طلوع خورشید بوده‌ایم؟ چرا دیدنِ طلوع خورشید مهم است؟

زندگی ترکیبی از خوبی‌ها و بدی‌هاست. سختی‌های زندگی همیشه بوده است و همیشه خواهد بود. هنر؛ ندیدن سختی‌ها نیست، هنر ساختن ذرات کوچک رضایتمندی در زندگی روزمره است. من در مقابله با سختی‌ها چه می‌کنم؟

وقتی شخصی برای ما مهم باشد، چگونه به او «نشان می‌دهیم» که برایمان مهم است؟ چرا فراموش‌ می‌کنیم به آن‌ها نشان دهیم که برایمان مهم هستند؟ پروفسور مجتبی صدریا درباره «روابط انسانی» صحبت می‌کند.

در جامعه‌ای که ایدئولوژی حاکم، ایدئولوژی حرص و طمع است، گرایش آدم‌ها به سمت «خواستنِ بهترین‌ها» است. آیا همه‌ی بهترین‌ها را فقط برای خودمان می‌خواهیم؟ آیا حاضر به تقسیم آن با دیگران هستیم؟

«تنها چیزی که تغییر نمی‌کند، تغییر کردن است.» ما و دنیای ما در حال تغییر کردن است، اگر منطق پویایی تغییرات را درک کنیم، تاثیرگذاری بیشتری روی آن می‌توانیم داشته باشیم. خواهان چه تغییری هستیم؟

کسی که از سایه‌های دیگران روی خوشبختی خودش لذت می‌برد، لیاقت آن خوشبختی را ندارد. چه کسانی خودشان را سایه‌ی خوشبختی دیگران می‌کنند؟ خوشبختی ساختنی است، و به میزانی که ساخته می‌شود، باید حافظ آن بود.

اخاذی عاطفی چیست؟ کسانی که جلوی شما گریه می‌کنند و می‌گویند یتیم هستند تا چیزی از شما بدست آوردند؛ آن‌ها نون یتیم بودنشان را می‌خوردند. در این گفتمان‌ها، ذلت آدمی محک می‌شود. اخاذی عاطفی روند اعتماد به نفس‌های متقابل را خورد می‌کند و مبنای اعتماد متقابل را متزلزل می‌سازد. پروفسور مجتبی صدریا درباره‌ی معضل تلکه کردن و اخاذی عاطفی صحبت می‌کند.

من با عقلم تصمیم میگیرم یا دلم؟ اگر کنش مغزمان روشن و شفاف بود می‌دانستیم که دقیقا چه کاری انجام داده‌ایم و انجام می‌دهیم. باید آگاه باشیم که مغز ما کارخانه‌ی ساختن بهانه‌هاست.

افرادی هستند که عذاب وجدانی از داشتنِ بدهی ندارند، برعکس؛ این افراد می‌کوشند تا بدهکار شوند. چرا آن‌ها انتخاب می‌کنند تا اینگونه زندگی کنند؟ علت درونی این انتخاب چیست؟

«شک وجود دارد، به آن یقین دارم» یقین داشتن حُسن بزرگی دارد؛ احساس میکنی جای محکمی ایستاده‌ای. اما یقین احتیاج به ۱۰۰ درصد مطمئن بودن دارد. آیا می‌شود از چیزی تماماً مطمئن بود؟

در قرن بیست و یکم در رابطه بین انسان‌ها تهدید‌ها چه معنایی دارند؟ کسی نمی‌تواند تهدیدی کند که از حیطه توانایی او خارج باشد، حداکثر می‌توان رابطه شخصی را بهتر، مشخص‌تر و دقیق‌تر برای خود تعریف کرد.

از بدترین تاثیرات اندیشه‌ غرب، فردگرایی مطلق است. در مقابل فردگرایی مطلق، همبستگی اجتماعی قرار دارد. ضرورتِ شکل‌دهی همبستگی اجتماعی چیست؟ همبستگی اجتماعی درجات مختلفی دارد و اهمیت آن‌ها به هنگام بروز بحران‌های اجتماعی بیشتر مشخص‌ میگردد.

شاید تصور کنیم که «نظم و انضباط» با «آزادی» همخوانی نداشته باشد، اما اینطور نیست. میان آزادی و نظم چه ارتباطی وجود دارد؟

دام روش درست‌تر است؟ پرورش روی الگوی قهرمانان یا پرورش روی الگوی پهلوانان؟ پروفسور مجتبی صدریا در این قسمت به مقایسه و تفاوت این دو کلیدواژه می‌پردازد.

چه کسانی دیگران را تحقیر می‌کنند و چه علت‌هایی پشت زورگویی این افراد است؟ ابزارهای تحقیر چیست؟ پروفسور مجتبی صدریا در این اپیزود درباره‌ی تحقیر، زورگویی و ابزارهای آن صحبت می‌کند.