ਸਿੱਖਾਂ ਅੰਦਰ ਜਿਥੇ ਰਣ ਤੱਤੇ ਵਿੱਚ ਜੂਝ ਮਰਨ ਦੀ ਪਰੰਪਰਾ ਹੈ, ਉਥੇ ਜਬਰ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਸਬਰ ਨਾਲ ਕਰਨ ਦਾ ਵੀ ਅਸੂਲ ਹੈ। ਗੁਰਸਿੱਖੀ ਨਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਭੈਅ ਦੇਣ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਿਸੇ ਦਾ ਭੈਅ ਮੰਨਣ ਦੀ ਧਾਰਨੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਹਿਬ ਦਸਮ ਪਿਤਾ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦਾ ਫੁਰਮਾਨ ਇਹ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਸਾਰੇ ਹੀਲੇ ਫੇਲ੍ਹ ਹੋ ਜਾਣ ਤਾਂ ਤਲਵਾਰ ਉਠਾਉਣਾ ਜਾਇਜ਼ ਹੈ। ਇਸ ਸਾਰੇ ਗੁਰਮਤਿ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਅੰਦਰ ਮਰਨ ਵਰਤ ਆਦਿਕ ਨੀਤੀਆਂ ਵੱਲ ਸਿੱਖ ਆਗੂਆਂ ਦਾ ਰੁਝਾਨ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸ ਨੀਤੀ ਤਹਿਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਬੇਸ਼ੱਕ ਭਾਈ ਰਣਧੀਰ ਸਿੰਘ ਹੁਰਾਂ ਨੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ ਦੀਆਂ ਜੇਲ੍ਹਾਂ ਅੰਦਰ ਲੰਮੀਆਂ ਹੜਤਾਲਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਸਨ ਪਰ ਇਹ ਹੜਤਾਲਾਂ ਅਰਥ ਪੱਖੋਂ ਭੁੱਖ ਹੜਤਾਲਾਂ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਭਾਈ ਰਣਧੀਰ ਸਿੰਘ ਦੀ ਗੁਰਮਤਿ ਰਹਿਣੀ ਅਨੁਸਾਰ ਰੋਜ਼ ਸਵੇਰੇ ਇਸ਼ਨਾਨ ਸੋਧ ਕੇ ਕੇਸ ਸਵਾਰਨ ਮਗਰੋਂ ਨਿੱਤਨੇਮ ਕਰਨ ਪਿੱਛੋਂ ਕੁਝ ਵੀ ਛਕਦੇ ਛਕਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਜੇਲ੍ਹ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਕੇਸਾਂ ਨੂੰ ਲਾਉਣ ਲਈ ਤੇਲ ਉਪਲਬਧ ਨਾ ਕਰਵਾਉਣ ਕਾਰਨ ਉਹ ਆਪਣੀ ਰੋਜ਼ ਮਰਾ ਦੀ ਗੁਰਸਿੱਖੀ ਜੁਗਤ ਅਨੁਸਾਰ ਚੱਲਣ ਤੋਂ ਅਸਮਰਥ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਖਾਣੇ ਦਾ ਤਿਆਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਨਿੱਤਨੇਮ ਬਿਨਾਂ ਭੋਜਨ ਛਕਣ ਤੋਂ ਅਸਮਰਥ ਸਨ ਅਤੇ ਨਿੱਤਨੇਮ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੇਸ ਸਵਾਰਨੇ ਲਾਜ਼ਮੀ ਸਨ। ਅਕਾਲੀ ਸਿਆਸਤ ਅੰਦਰ ਆਰੰਭ ਹੋਈ ਭੁੱਖ ਹੜਤਾਲਾਂ, ਮਰਨ ਵਰਤਾਂ ਦੀ ਇਹ ਪਰਿਪਾਟੀ ਹੁਣ ਏਨੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਫੈਲ ਗਈ ਹੈ ਕਿ ਪੰਥ ਅੰਦਰ ਅਜੀਬੋ-ਗਰੀਬ ਮੁੱਦਿਆਂ ਉਪਰ ਅਮਲ ਵਿੱਚ ਲਿਆਂਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ।