Το 1982, στο Φεστιβάλ των Καννών, μια διάχυτη ανησυχία υπήρχε στον αέρα και τύλιγε τους δημιουργούς του σινεμά. Η τηλεόραση κάλπαζε, τα στούντιο παραγωγής άλλαζαν τους όρους του παιχνιδιού και το μέλλον έδειχνε αβέβαιο.
Ο Βιμ Βέντερς έστησε μια κάμερα στο Δωμάτιο 666 του ξενοδοχείου Μαρτίνεζ. Μπροστά της, 15 δημιουργοί, μεταξύ των οποίων ήταν ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ, ο Μικελάντζελο Αντονιόνι, ο Βέρνερ Χέρτζογκ, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ και άλλοι, απάντησαν στο ερώτημα αν το σινεμά είναι μια γλώσσα που απειλείται με εξαφάνιση και μια τέχνη που κινδυνεύει να πεθάνει.
Το σινεμά συνέχισε και η Ελίνα Ψύκου έκανε τις δικές της ταινίες: «Αδέσποτα Κορμιά», «Ο γιος της Σοφίας», «Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά». Παρ’ όλα αυτά, βρίσκει κάτι πολύ ιδιαίτερο κινηματογραφικά σε αυτή τη δυστοπική προφητεία που διατυπώθηκε πριν από τέσσερις δεκαετίες.