In deze aflevering Pieter Kamp, samen met Michel van Staveren mede-eigenaar van vintage speelgoedwinkel De Toy Boys in Haarlem.

Pieter vertelt hoe de winkel, na een carrière inde film- en televisiewereld, is ontstaan uit pure liefhebberij. Van een 'leuk vitrinekastje' naar een winkel met magazijn, wat ooit begon als hobby werd op een gegeven moment handel. En toen belde speelgoedfabrikant Hasbro - dit nieuwtjeis een primeur, want Pieter en Michel hadden jarenlang zwijgplicht - met de mededeling dat zij gingen verhuizen. Of de mannen van De Toy Boys niet de zolder wilden leeghalen, want weggooien was zonde. Uiteraard werd een busje gehuurd en deze fantastische partij ingeladen.

De Toy Boys opereren inmiddels vanuit en winkelpand in de Haarlemse Gierstraat en reizen de wereld over, op zoek naar vintage speelgoed. Pieter zegt het mooi: 'En opeens denk je dan: dit is wat ik wilde worden, kennelijk'.

Maar het is ook gewoon ondernemen en hard werken. Op de dag van de opname is Pieter de hele dag in de weer geweest om items te catalogiseren en te fotograferen voor de website. Speelgoed wordt ook uit elkaar gehaald voor de onderdelen om andere sets compleet te maken.

Dit jaar staan er nog een reis naar Hong Kong en Japan op het programma waar Pieter weer een aantal parels hoopt te scoren. Want in vintage speelgoed-land doen veel verhalen de ronde over de heilige graal, Pieter vertelt over een aantal zeldzame items die hij is tegengekomen de laatste tien jaar. Een aflevering over per ongeluk je passie vinden en een inkijkje in de fascinerende wereld van het (vintage) speelgoed verzamelen.

Irma vertelt over de opening van de meest recente tentoonstelling, met een werk van Alex da Corte, getiteld BAM! BAM! BAM! 

De expositie is een samenwerking met Sadie Coles HQ, in het kader van EENWERK HELLO. Dit is een nieuw initiatief, onderdeel van de vier tentoonstellingen die jaarlijks gemaakt worden, waarin Irma een werk wil tonen in coöperatie met een internationale galerie. 

Zij vertelt dat Julius' grote kracht als galerist was om bezoekers te blijven verbazen. Grote namen en onbekende namen wisselden elkaar af in de 48 tentoonstellingen die hij in zeven jaar samenstelde. Door zijn keuzes creëerde hij een verrassend diagram met uitschieters, aldus Irma. Ter ere van Julius maakte zij dit voorjaar de tentoonstelling 'I'm still here', een uitspraak die hij deed op zijn laatste dag. Het ene werk (naast poëzie van zijn ouders en foto's) dat werd getoond waren twee klokken die in het begin dezelfde tijd aangeven maar steeds meer uit elkaar gaan lopen. 'Perfect Lovers' heet dit werk van Felix Gonzales Torres, waarbij de klokken uiteraard Julius en Irma symboliseerden.

Naast het runnen van galerie EENWERK is Irma vooral boekenmaker. Het pand van EENWERK en Irma Boom Office lopen in elkaar over.

Op dit moment werkt ze aan verschillende boeken; voor Tilda Swinton, voor een tentoonstelling in Eye, voor Steve McQueen en voor Nick Cave. 

Irma ontwerpt voor Het Rijksmuseum en ze werkt nu aan een boek en tentoonstelling voor het Japanse Muji in Tokyo. Werken doet zij het liefst 's nachts, in absolute stilte. Die concentratie is nodig, want elk boek is anders, zij werkt niet routineus. Een proces waarin zij telkens weer opgaat en waar zij in deze aflevering uitgebreid over vertelt. Een aflevering over analoog werken, intuïtie en over een maakproces als zoektocht waarvan je niet weet waar het zal eindigen. Althans, aan het einde ligt daar altijd 'dat ding', in Irma's woorden. Dat boek, die ene unieke publicatie. Mooi of lelijk, dat maakt niet uit, want het komt van binnenuit.

In deze aflevering, visueel ontwerper enanimator Cristina Garcia Martin.
Ze vertelt over haar eerste crowdfund campagne voor een bijzonder project met animaties van haar hand, gebaseerd op de fresco's van Giotto (di Bondone), die inmiddels succesvol is afgesloten!
De opname vond plaats in het Wereldmuseum in Amsterdam, in de keuken van de semipermanentetentoonstelling 'Raad van de Raaf', waar Cristina een groot aantal tekeningen en animaties voor leverde. Een doe-tentoonstelling voor klimaathelden, waar kinderen vanaf 6 'ideeën kunnen verzamelen voor een betere wereld'.
Cristina werkt vooral met de hand, maar daarna kost het nog vele uren op de computer om het met de hand getekende werk te transformeren in een animatie die toch een analoge uitstraling heeft. Ze vertelt verder over animaties voor een concert van Brahms, gecombineerd met een vertelling, voor een voorstelling in onder meer het Amerikaanse Philadelphia.
Cristina heeft sowieso veel verschillende opdrachtgevers, zoals een landgoed hotel en een wijnmaker. Een van haar favoriete opdrachten waren de animaties voor het klassieke sprookje Peter en de Wolf, voor een app van het Concertgebouw Orkest met digitale uitgeverij Follow a Muse, waarvoor zij ook een prijs ontving: De gouden apenstaart, toegekend door een kinderjury voor digitale producten.

Naast animaties maakt zij ook af en toe illustraties, zoals voor Het Parool en voor een aantal boeken met Micha Wertheim. Een boek heeft een andere levensduur dan een animatie of een ander vluchtig medium, aldus Cristina.

Een van haar eerste opdrachtgevers was, naastde VPRO, uitgeverij Plint, waarvoor zij verschillende illustraties maakte van dieren. Het dierenrijk, flora en fauna, dat zijn onderwerpen waar zij erg graag mee werkt en veel plezier uithaalt. Veel mensen waren ook onder de indruk van de animaties die zij maakte voor Maartje Duin; een ode aan Duin's vader, die sterrenwachter was en al jong Alzheimer kreeg.
Gelukkig wordt zij van dingen maken, dagelijks kleine uitdagingen aangaan die niet verder reiken dan haar tekentafel en die lukken. Ga als mens de uitdaging aan, verleg steeds een beetje je grens en het gevoel dat volgt na zo een succesmoment, is waar Cristina gelukkig van wordt. En is tevens en mooie levensles voor iedereen natuurlijk!
Benieuwd naar het werk van Cristina? Surf dan snel naar allthingsmoving.com voor een ware schatkamer aan illustraties en animaties en een overzicht vanhaar vele projecten.

In deze aflevering stand up comedian (én clubeigenaar) Mino van Nassau. Opgenomen vlak voor een show in de zaal van Dudok in het centrum van Den Haag, waar zijn Comedy City gevestigd is.Mino snakt heel erg naar de zon, en die scheen tijdens de opnamen, begin mei, gelukkig een aantal dagen fel. Hij draaide een zwaar seizoen met een aantal shows achter elkaar met zijn Comedy City (comedycity.nl), de éérste echte comedyclub van Den Haag en wellicht de grappigste van Nederland als je van rauw ongecensureerd humor houdt. Mino vertelt dat hij iemand is die heel veel zaken leuk en interessant vindt maar na een succes weer iets anders wil proberen. Bij comedy had hij echter al snel het gevoel: dit wordt mijn eindbestemming. Het is geen makkelijke wereld, de artiestenwereld. Er komt, behalve talent, veel bij kijken, legt hij uit. Niet alleen het publiek moet je leuk vinden maar de grote theaters, de televisiewereld en dat soort 'eilandjes' moeten je ook de ruimte en tijd gunnen om je ding te kunnen doen. Met een knipoog vertelt hij dat hij 'nu echt zijn graf heeft gegraven' als het op een kans bij het grote publiek aankomt, omdat hij een eigen comedy club is begonnen. En dat is lastig, want of je speelt of je runt een club, is de ietwat oubollige gedachte in het wereldje.En dat terwijl hij toch al een tijdje bezig is en in de afgelopen jaren op verschillende internationale podia heeft gestaan. Nederland is en cabaret-land, met vooral cabaretpubliek, vertelt Van Nassau. Dus toen hij dat merkte bij zijn eerste poging als stand up comedian, besloot hij dat het grote succes waarschijnlijk niet voor hem in Nederland was weggelegd. Maar niet voor lang. Want na een avond bij de Comedy Club in Amsterdam dacht hij: 'Wacht even, sorry, is dit grappig? Dit kan ik beter'. Dus begon hij nieuwe grappen te schrijven en veel te oefenen om een solide act in elkaar te draaien. Hij deed mee aan de internationale wedstrijd, The Funniest Person in the World. Hij kwam steeds verder in deze wedstrijd, waardoor hij een uitnodiging ontving van de bedenker van Funniest Person in the World, om in zijn club in Los Angeles te komen spelen. En daar stond hij dan opeens, in clubs samen met Kevin Hart en Steve 'O'. Mino kreeg de kans om in de VS te blijven maar was ook een vader met een gezin en jonge kinderen in Nederland én eigenaar van een goed lopende sportschool, dus besloot hij dat avontuur niet aan te gaan. Terug in Nederland werd hij weer geconfronteerd met het feit dat het in ons land belangrijk is dat mensen je mogen. En 'dat is het probleem met Mino. Hij is niet likable maar wel funny', zegt hij daar zelf over. Dat was het moment waarop hij besloot een eigen club te beginnen. Toch geeft hij toe dat diep in zijn hart hij erkenning wil krijgen voor zijn eigen stand up. En zo zijn er meer; ijzersterke comedians die het toch niet redden. Dat is het laatste puzzelstukje voor hem op dit moment, terwijl hij zijn eigen club runt, om te kijken hoe hij tóch die volgende stap naar het grote publiek kan maken. Op deze zeldzame momenten, waarop hij het even zwaar heeft, denkt hij vaak: wacht even, enjoy the ride. Want als je succes behaalt, weet hij uit ervaring, wil je weer verder naar het volgende succesmomentje. Geniet van wat je doet in plaats van je te verheugen op de eindbestemming. En de zon. De zon maakt hem, naast natuurlijk zijn familie, écht gelukkig. Dus het was fijn dat de temperatuur iets daalde een dag voor de opname, anders had dit gesprek wellicht niet eens plaatsgevonden...

Soeters opent het gesprek met te vertellen dat hij een beetje klaar was met Amsterdam - waar hij jarenlang zelf woonde en zijn bureau PPHP (Pleasant Places Happy People) had - en in 2020 verhuisd is naar Aerdenhout. Hij werd, na plannen te hebben ingediend voor een alternatief voor de geplande woningbouw in de Amsterdamse Sluisbuurt, door gemeenteambtenaren op straat uitgescholden. Soeters lacht er nu hartelijk om maar geeft aan dat het voor hem toen voelde dat het tijd was om uit de stad te vertrekken.

In Aerdenhout bouwde hij een huis voor drie generaties en het buiten de stad wonen bevalt hem buitengewoon. Zijn bureau is weliswaar gestopt, maar met voormalig werknemers, die nu voor zichzelf zijn begonnen, werkt hij nog immer aan verschillende projecten. 'Met een potloodje een schetspapiertje en een liniaaltje, liefst 's nachts', zoals hij het zelf mooi zegt.
Het vak van architect noemt hij 'een beetje van de rail geraakt', met wereldwijd opererende bureaus. Hij vraagt zicht bijvoorbeeld af waarom er over het algemeen wel verontwaardiging is in Nederland over landen als China of Bahrein op het gebied van mensenrechten, maar als een sterarchitect er een gebouw neerzet, hoor je weinig kritiek. Hij noemt de sterarchitecten antihelden, want architectuur moet voor Soeters gaan over het welbevinden van de gebruikers, niet die van de makers en investeerders. Ook de mix van categorieën (sociale, midden en hogere huur) in een stad vindt hij belangrijk, vandaar dat hij zich vanaf de jaren negentig ook is gaan bezighouden met stedenbouw. Daar heb je meer invloed op de samenhang van de gemeenschap en de openbare ruimte, wat je niet hebt als je alleen een gebouw neerzet.
Een gesprek ook over zijn studietijd, visie en projecten, zoals Javaeiland, de binnenstad van Nijmegen en De Resident in Den Haag. Nadenken wat de condities zijn waaronder mensen, qua werken en wonen, gelukkig kunnen zijn. En na het opleveren ook teruggaan om te kijken wat er goed en fout is gegaan, waar je veel van kunt leren. Colleges geven zonder plaatjes, zodat je tot de kern van het proces van ontwerpen kunt duiken, het komt allemaal aan bod.

In januari 2025 publiceerde Soeters het boek '12Huizen', waarin hij twaalf woningen die hij ontwierp tussen 1977 en 2020 presenteert en bespreekt. Elk ontwerp wordt geïllustreerd met plattegronden en fotoreeksen.

In deze aflevering van Hoe Maak Je Het? is tatoeëerderen schrijver Tsunami te gast. Zij vertelt over haar tijd na de middelbare school. Wat ga je doen als je je diploma op zak hebt? Tsunami besloot eerst maar eens te gaan werken maar 'geld verdienden is leuk maar maakt me niet per se blij', legt ze uit. Daarom gaat ze in gesprek met iemand van degemeente die haar het project Soundworks aanbeveelt. Bij Soundworks kunnen jongeren onder begeleiding in Paradiso in acht weken tijd kennis maken met demuziekindustrie in de brede zin van het woord. Beats maken, teksten schrijven, samenwerken, netwerken; het komt allemaal aan bod. Tsunami vertelt over schrijven en tekenen, de twee dingen waar zij plezier uithaalt en zichzelf in kwijt kan. Dat uit zich op dit moment in het schrijven van rapteksten en het zetten tatoeages (check hiervoor op Instagram @wave8ink), met als bijzonder hoogtepunt het zetten van een eerste tatoeage bij haar eigen moeder. Een gesprek over inspiratie, wat geluk en succes is en het verzamelen van fijne mensen om je heen.

Dit is om verschillende redenen een hele bijzondere aflevering geworden: een live-editie met mijn goede vriend en dichter Pim te Bokkel.
Van Pim te Bokkel verscheen, in aanloop naar de Week van de Poëzie, bij uitgeverij Wereldbibliotheek de nieuwe bundel Even Zweven de Levende Wezens. Het is een boek over geluk en vergankelijkheid, over opgaan in de natuur, over kinderen en ouders, over leven en dood. Het is echt schitterend geworden, koop die dichtbundel mensen!
Pim stelde voor om de podcast dit keer live op te nemen, tijdens de bundelpresentatie, in de volle theaterzaal van Perdu. Dat hebben we op 26 januari gedaan en dat was waanzinnig leuk om te doen.

- Voor de aflevering hoor je de introductie van Pim en mijn uitleg over de podcast aan het publiek. Daarna vertelt Pim hoe het met hem gaat, aan de hand van de eerste regel uit zijn nieuwe bundel: 'Zonder vader beklom ik de berg'. Wat volgt is een gesprek over de stilte tijdens de pandemie, die ook terugkeert in de bundel. Een veranderende wereld, in macro- en microkosmos, want ook het vaderschap ('van vier prachtige kinderen') heeft Pim veranderd.

- Het mooie van poëzie is dat je een gedicht kunt opzetten en snel uit kunt laten kristalliseren. En dat doet Pim dan ook tussendoor, vertelt hij, tijdens zijn drukke leven met vaste baan, vaderschap, als serieus hardloper en hondenuitlater. Hoe ontstaat poëzie 'tussen je vingers'? Waarom heb je 'nooit genoeg succes'? En waarom blijft hij steeds, 'als Sisyphus, met een glimlach, die steen omhoog rollen'? Je hoort het in deze bijzondere aflevering van Hoe Maak Je Het, live vanuit het theater van Perdu in Amsterdam!

In deze aflevering kunstenaar Witte Wartena.
Witte vertelt dat hij naast zijn kunstenaarschap ook jaarlijks een of meerdere exposities organiseert. In 2024 waren dat er zelfs drie, waaraan een groot aantal internationale kunstenaars deelnamen, in verschillende steden, zoals in het Schotse Edinburgh (Pop Life at the City Art Centre Edinburgh - nog te zien tot 9 maart 2025), Berlijn (bij Werkstadt) en San Miguel de Allende, Mexico (bij Trapo Galeria).

Als kind maakte hij al strips, die hij met de fiets langs abonnees bracht en zelfs opstuurde. Het grafisch lyceum was niets voor hem, dus maakte hij de overstap naar de Kunstacademie in Enschede. Een Master in Edinburgh volgde, waar hij ook met aquarel begon te experimenteren, waarbij de levendige kleuren hem erg aanspraken. Witte deelt een technisch inkijkje in zijn werkwijze, waarin het dagelijks leven en zijn eigen ervaringen en omgeving veelal model staan.

Voor deze aflevering sprak ik met trainer en coach Terry Maipauw-Sperwer. Terry vertelt over haar trip naar New York kortgeleden, waar zij eigenaren van boksscholen sprak ter inspiratie van haar eigen praktijk.

Bokstherapie is namelijk een van de trajecten die Terry als coach aanbiedt. Bokstherapie helpt mensen onder meer om iets wat vastzit in hun hoofd, en daardoor zijn weerslag heeft op het lichaam, te leren reguleren.

In haar jeugd zat Terry in kindertehuizen en bij pleeggezinnen. Als ervaringsdeskundige is zij van mening dat het belangrijk is dat mensen voor zichzelf een veilige omgeving leren creëren, zodat zij vanaf dat punt een stabiel leven kunnen opbouwen.

Ook deelt Terry haar aanpak en inzichten, zoals: sta niet te lang stil bij wat in het verleden is gebeurd. Dat kun je namelijk niet meer veranderen. Kijk in plaats daarvan naar de impact die een gebeurtenis of ervaring op je heeft gehad, hoe je er nu tegenaan kunt kijken en wat je helpt er beter mee om te gaan.

Mensen de groei gunnen die zij zelf heeft mogen doormaken, dat is succes en geluk voor haar.

Na een flinke onderbreking (waarvoor excuses, er moest veel geschreven worden de laatste maanden) is aflevering 43 van Hoe Maak Je Het? met kunstenaar Stephan Konings een feit!
   Ik werd voor deze aflevering gastvrij ontvangen bij Gallery238 aan de Amsterdamse Brouwersgracht waar de opnamen plaatsvonden en werk van hem hangt. Stephan vertelt over het technische maakproces van de schilderijen die bij Gallery238 te zien zijn, de rol die apofenie speelt in de schilderijen en het vele research en testen van het materiaal waarmee hij werkt. Schoonheid, aldus Stephan, is het vermoeden van een verborgen systeem. Zodra het systeem bekend is, verbreekt de betovering.
   En oh ja, naast kunstenaar speelt hij ook drums in een groovy avant-gardistische punkband, waar hij op dit moment nummers mee aan het opnemen is... Een mooie aflevering over oplossingen vinden voor zelfbedachte problemen en het polijsten van het maakproces...

Voor aflevering 42 streek kunstenaar, dj en organisator Layla Gijsen neer in de studio van Fokker HQ. Layla vertelt over de vele projecten die zij combineert na haar afstuderen aan de Gerrit Rietveld Academie in de zomer van 2023. Haar afstudeerwerk 'Alternative Openings' met als thema het kraken van sloten was te zien op onder meer Dutch Design Week en bij de SBK Young Sprouts Talents expo en werd genomineerd voor verschillende prijzen.

'Sloten zijn relatief kleine dingen maar ze representeren een van de grootste sociale structuren in deze wereld, die van eigendom', vertelt ze in haar eerste antwoord. Layla doet veel verschillende dingen, zoals je zult horen.

Ze draait plaatjes op feestjes, 'echte platen, van vinyl' en ze organiseert evenementen, zoals 'Piepend en Krakend' in Paradiso en een maandelijkse poëzie-avond in De Nieuwe Anita.

Een gesprek over de rol van activisme in haar werk en de materialen en technieken die zij gebruikt om ervaringen te creëren. En over hoe je gelukkig wordt als zelfstandig kunstenaar, in een extreem onzekere tijd, door de dingen te doen waar je energie van krijgt.

(Muziek Intro / Outro: ‘I Can’t Find The Words To Say’ door Onyx Ashanti)

Voor deze aflevering streek ik neer in het bijzondere hotel The Collector (beste nieuwe hotel in 2021), in hartje Den Haag, voor een ontmoeting met eigenaar Tsibo Lin. In de hospitality, legt Tsibo uit, draag je zo nu en dan een masker en maak je het altijd goed. Maar gelukkig gaat het ook écht goed met hem. Zo is hij kortgeleden voor de derde keer vader geworden; een fantastisch cadeau, waar hij openhartig over vertelt. Daarnaast is hij kersvers bestuurslid van Koninklijke Horeca Nederland Amsterdam, wat hij een professionele verrijking noemt en hij ziet ernaar uit om via de vereniging zijn bijdrage te kunnen leveren.

Als oudste kind uit een Chinees migrantengezin begon Tsibo in het Chinese restaurant van zijn ouders als afwasser. Het gezin verhuisde vaak, omdat de restaurants van de familie Lin goed liepen en er steeds weer gezocht werd naar een grotere locatie. Als kind vond Tsibo dit minder leuk maar terugkijkend heeft het leren opnieuw beginnen eraan bijgedragen dat hij zich snel weet aan te passen aan nieuwe omstandigheden. Na een uitstapje als ondernemer in de schoonmaakbranche, miste hij toch het teamgevoel wat in de horeca belangrijk is tussen collega's en opende hij een budgethotel in Amsterdam. De horeca, aldus Tsibo, is de ideale plek om leren om te gaan met chaos, iets waar je als mens altijd profijt van hebt, want het leven is nu eenmaal chaotisch. In je bedrijf werken is een ding. Maar aan je bedrijf werken, dus een (horeca) concept bedenken en dat te finetunen, is iets waar hij inmiddels veel voldoening uithaalt. Zo is in 2014 ook het idee van de Foodhallen ontstaan, een horecasegment dat toen nog niet bestond in Nederland. Het werd direct een succes, mede door de opkomst van social media, legt Tsibo uit. Maar succes is ook relatief, met wie en wat moet je dat nou meten? Succesmomentjes eruit halen, waarvoor je erkenning en waardering krijgt, dat doet Tsibo liever. De foodhallen draaien nog steeds goed na tien jaar, dat is een mooi succes, de Entree Award voor het The Collector Hotel, is ook erg fijn, omdat het een prijs is die door vakgenoten wordt toegekend. Maar ook kleine, dagelijkse successen zijn belangrijk: een compliment, een goede review of het zien doorgroeien van mensen binnen zijn organisatie bijvoorbeeld. Haalde hij vroeger zijn geluk uit succes op de werkvloer, nu haalt Tsibo het meer uit het neerzetten van een mooi concept. En dat allemaal zonder de harmonie tussen werk- en gezinsleven uit het oog te verliezen.

(Muziek Intro / Outro: ‘I Can’t Find The Words To Say’ door Onyx Ashanti)

Voor deze aflevering schoof een glimlachende Raymundo Resink bij mij aan in de studio van Fokker HQ, waar deze aflevering werd opgenomen. Glimlachend, want na 8 jaar verscheen in november zijn boek ‘Geld gaat nooit over geld’, waarvan ik het eerste exemplaar in ontvangst mocht nemen. Raymundo neemt ons in deze aflevering mee op zijn reis die de totstandkoming van het boek is geweest. Van het mee proberen te komen op ‘het juiste pad’, of anders gezegd: een tijd lang braaf meedraaien, tot het bevragen van de status quo en besluiten om het toch anders te gaan doen en buiten gebaande paden te treden. Het openhartige verhaal van een rebel die er lange tijd toch bij wilde horen. Een verhaal over prachtige valkuilen, conditionering, nederig makende ervaringen en over een boek schrijven over geld dat eigenlijk over veel meer gaat dan geld.

In deze aflevering zocht ik Raoul White op in het Stadsdeelkantoor in Amsterdam Zuidoost. Raoul staat voor GroenLinks-PvdA nummer 21e op de lijst voor de komende Tweede Kamerverkiezingen. Hij vertelt over zijn verhuizing vanuit Suriname naar Nederland op zijn zesde en hoe zijn jeugd in Nederland hem heeft gevormd tot de bestuurder die hij nu is.

In het derde jaar van zijn studie aan de Sociale Academie ging hij aan de slag met jongens in een gesloten, forensisch detentiecentrum. Hier maakte hij al op jonge leeftijd kennis met zware probleemgevallen. Zijn les uit die tijd: Iemands daad heeft altijd een achtergrond, een aanleiding en oorsprong. Na management- en directiefuncties in behandelcentra maakte hij de overstap naar de politiek, om zo maatschappelijk nog meer impact te kunnen hebben.

Raoul is er trots op dat hij zijn aanpak en bestuurlijke kwaliteiten, die hij in Amsterdam Zuidoost heeft kunnen polijsten, na de Tweede Kamerverkiezingen landelijk kan inzetten. Hij vertelt over zijn campagne in verschillende steden en het plezier dat hij eruit haalt om rechtstreeks contact te hebben met bewoners. Het vertrouwen in de politiek kan volgens hem worden teruggewonnen en versterkt door direct contact met mensen. Ook na het campagnevoeren blijft het contact zoeken met bewoners belangrijk, om de band tussen hen en de politiek te helen.

Een dak boven je hoofd, genoeg inkomen kunnen genereren, goed onderwijs voor iedereen, dat zijn de zaken die onder druk staan en waar iets mee moet gebeuren, kortom: de bestaanszekerheid waarborgen voor alle bewoners van Nederland, daar gaat Raoul zich voor inzetten. Of zoals hij vertelt: Mijn moeder zorgde thuis, ook al hadden we het niet breed, altijd dat de basis op orde was. De basis op orde krijgen, is in de afgelopen 14 jaar niet het streefpunt geweest van de politiek en dat moet echt anders.

Op de laatste vraag (hoe ben je succesvol en gelukkig geworden in wat je doet?) antwoordt Raoul, bijna tot zijn eigen verbazing, openhartig. Zijn opgroeien in Suriname, in een groot huis met meerdere generaties onder een dak, heeft hem een overvloed van liefde en geborgenheid bezorgd. Dus als volwassene ziet hij het als zijn taak om die liefde terug te geven aan de maatschappij en om zelf een goed mens te zijn.
(Muziek Intro / Outro: ‘I Can’t Find The Words To Say’ door Onyx Ashanti)

In deze aflevering een primeur; voor het eerst twee gasten, te weten Vera Selhorst en Eddy van der Laan, van ontwerpstudio Avenue & Plume. Vera en Eddy vertellen wat zij als scenografen (dat zijn mensen die 'schrijven in de ruimte') doen voor theater en musea en ook uitgebreid over het door hen ontworpen tiny house Rotor Home. Een gesprek over ruimtelijke invulling, filmische overgangen, werk voor de architectuur Biënnale en het Van Gogh Museum. Maar natuurlijk gaat het gesprek ook over de Rotor Home, hun tiny house dat RTL's Tiny House Battle won en op dit moment te bewonderen is op het DemoParkNL in Almere.
(Muziek Intro / Outro: ‘I Can’t Find The Words To Say’ door Onyx Ashanti)

Voor deze speciale kinderboekenweekaflevering sprak ik met auteur Judith Williams, schrijver van de Hanna Panna-reeks. Toen Judith's oudste dochter ging voetballen rolde Judith, terwijl ze niets met voetbal had, het meidenvoetbalwereldje binnen. Dat was rond 2010 toen meidenvoetbal, in Judith's woorden 'nog niet zoveel voorstelde'. Een podcast over voetballende dochters, halfvolle glazen, een voetbalblog, succesjes en inmiddels twee voetbalboeken voor meiden(maar ook tof voor jongens!), met illustraties van Iris Boter: Hanna Panna 'De magische voetbalschoenen' & Hanna Panna 'Het geheim van Villa Forza', waarvan de laatste werd genomineerd voor de Hotze de Roosprijs.

(Muziek Intro / Outro: ‘I Can’t Find The Words To Say’ door Onyx Ashanti)

Voor deze aflevering zocht ik schrijver Anouk Harkmans op bij het ABC Architectuurcentrum in Haarlem. Op het moment van de opname is Anouk dankbaar en tevreden en 'all over the place'. Zij vertelt over haar residentie project 'A City of One's Own' en de tentoonstelling en essaybundel (de boekpresentatie is in het ABC op 4 oktober) die daaruit is voortgekomen. Een gesprek over de master letterkunde die zij volgt, de noodzaak om onverwacht een nieuwe woning te moeten zoeken (weet u iets?!), haar werk voor uitgever Het Moet en theater De Schuur, op duizend plekken tegelijk zijn, logeren in een openbare bibliotheek en over je eigen leven produceren.

(Muziek Intro / Outro: ‘I Can’t Find The Words To Say’ door Onyx Ashanti)

Voor deze aflevering zocht ik auteur Lucas Hirsch op in Haarlem. Lucas vertelt over het verschil voor hem tussen het schrijven van proza en poëzie. Hij doet dit onder meer aan de hand van zijn ervaringen na de publicatie van zijn laatste roman (Shotgun Wedding), over de dood van zijn beste vriend, advocaat Derk Wiersum. Een boek komt in zijn dagelijks leven steeds terug als hij eraan werkt, bij poëzie heeft hij dat veel minder. Ook spreekt hij over het aanbod voor dichters om op te treden, dat schraler is geworden na corona, wat de balanceer act tussen het maken van vrij werk en geld verdienen bemoeilijkt. Deuren sluiten maar er openen zich ook nieuwe, zoals de artikelen die hij sinds kort voor het Haarlems Dagblad schrijft. Op dit moment werkt Lucas ook weer aan een poëziebundel: Kintsugi, de Japanse kunst van het lijmen. Een aflevering over schrijven, werk, vlinders vangen, meters maken, familiegeschiedenis, meer naar het licht willen en rust in je donder krijgen.
(Muziek Intro / Outro: ‘I Can’t Find The Words To Say’ door Onyx Ashanti)

In deze aflevering Hannah Sterke, documentairemaker, art director en gamer. Zij vertelt over de Dutch Design Week die zij destijds net achter de rug had (de opname dateert uit November '22) en waar haar indrukwekkende en razend interessante documentaire 'Go back to the Kitchen' over misogynie tijdens online gamen te zien was. Hannah vertelt over haar werk in de kunstwereld en haar werkzaamheden als art director bij TWBA/NEBOKO. Haar credo: 'Scare your creative directors', als je een voorstel doet voor een campagne. Een openhartige Hoe Maak Je Het waarin we worden meegenomen in Hannah's reis van middelbare school, via grafisch vormgeving, de Willem de Kooning academie tijdens corona en haar game-ervaring. Dat laatste leidde tot het maken van de documentaire om de negatieve reacties die vrouwen krijgen tijdens het gamen onder de aandacht te brengen, waar ook haar scriptie over ging. De documentaire van 13 minuten is hier te bekijken en zeer de moeite waard, zeker ook voor ouders wiens kids online gamen. Een aflevering over prijzen winnen in de advertentiewereld ('niet erg', volgens Hannah) en de zoektocht naar projecten die voldoening geven.

(Muziek Intro / Outro: ‘I Can’t Find The Words To Say’ door Onyx Ashanti) 

Ik trof Maarten Thysen tijdens het Europees Kampioenschap Calestetics in Amsterdam, waar zijn bedrijf Ipitup een beweegbank had staan. Maarten is op dat moment het schaatsseizoen aan het afronden met Bart Swings van de Belgische Olympische ploeg, waar hij als fysiotherapeut aan verbonden is.

Maarten vertelt over zijn levenslange passie voor bewegen en zijn studie als bewegingswetenschapper en master in de fysiotherapie. Met goede vriend Miel Vanhaverbeke richtte hij het bedrijf Ipitup op, dat inmiddels in veel Europese steden beweegbanken heeft staan. Ipitup is opgericht met als doel professionele kennis over het belang van bewegen, laagdrempelig voor een groter publiek beschikbaar te maken. De vraag: welke tools heb je nodig om op een juiste manier een robuust en gezond lichaam te krijgen? is bij het ontwikkelen van de Ipitup beweegbanken het uitgangspunt geweest.

Een aflevering over het verleggen van je grenzen, zowel fysiek als mentaal. Hoe krijg je mensen aan het bewegen aan de hand van WHO-doelstellingen? Waarom zijn mensen bang voor krachttraining? Hoe creëren je een omgeving die uitnodigt tot trainen? Je hoort het en nog veel meer in deze sportieve aflevering van Hoe Maak Je Het!

(Muziek Intro / Outro: ‘I Can’t Find The Words To Say’ door Onyx Ashanti)