Czy dziewczynki bawiące się lalkami przenoszą na zabawki swoje rozmyślania, wątpliwości i niepokoje? Naszą Barbie właśnie takie niepokoje zmuszają do poszukiwania równowagi, porządku i zrozumienia reguł, a przede wszystkim próby znalezienia własnej definicji. Czy Barbie to ja? Czy Barbie to każdy z nas?

Osiem gór to film o temacie nieczęstym i też z niespotykaną subtelnością opowiadający o ludzkich relacjach, ludzkiej przyjaźni. Czy wystawiona na próbę czasu trwa? Jak się zmienia? To i wiele więcej jak w soczewce zobaczycie we włoskojęzycznym Le Otto Montagne.

W tym odcinku film kostiumowy z 1997 roku, we wspaniałej obsadzie, z Ewanem McGregorem i Petem Postlethwaitem, w którym natura musi, choć nie chce ugiąć się pod radykalną ręką architekta ogrodów, i jest nieodzownym, razem z głównymi postaciami ludzkimi, elementem miłosnego, pełnego intryg czworokąta głównych bohaterów.

Czy Adrien Brody byłby dobrym nauczycielem? Po filmie Detachment nie będziecie mieli wątpliwości, że tak. Przez kilka tygodni obserwujemy tu licealną społeczność ze szczególnym zbliżeniem na postać nauczyciela zastępczego granego przez Adriena. Jego myśli i intencje są czyste i nieskazitelne, tak jak jego mieszkanie, w którym jedynymi rzeczami charakterystycznymi, jest kilka rozrzuconych książek. Poza tym nic. Ale jest to też miejsce, które dzieli z młodocianą prostytutką ściągniętą z ulicy. 

Wyspa Róży, brzmi romantycznie, prawda? mi tez się tak wydawało, że ten w sumie niewiele mówiący tytuł trąci myszką i nie należy się zbyt wiele po nim spodziewać. Cieszę się, że nie miałam racji. Wyspa Róży to film o ideach, marzeniach i twardej rzeczywistości.

Dzisiaj o filmie Boy. Już sam trailer jest magiczny, na granicy dziecięcości, pragnień i nierealnych marzeń. Zanim obejrzałam Boy miałam nadzieję, że to będzie opowieść prosto z mostu, obnażająca to co udawane, pełna szczerość i czystego serca. I nie zawiodłam się, ale ten brak zawodu smakuje gorzko. Który z bohaterów filmu jest tytułowym Chłopcem, syn, a może jednak ojciec? Zapraszam do obejrzenia i wspólnych rozważań.

Tym razem The Way Way back, w którym wszystko jest fantastyczne. I Rockwell i Toni Colette i Steve Carell. I Reżyserzy są świetni, Jim Rash i Nat Fixon zresztą grają trzecioplanowe, ale niezbędnie uzupełniające krajobraz postaci role. Ten w świetnym tempie poprowadzony film skupia się na opowiedzeniu kilkunastodniowego wyjazdu patchworkowej, niedoszłej rodziny.

W tym mikro-odcinku kilka słów o kosmicznym filmie Moon (2009) z Samem Rockwellem. Trudno nie być zakochanym w tym cynicznym uśmieszku genialnego pijaka, jakim obdarza nas Sam od początku swojej kariery. Zapraszam do posłuchania o teatralnym filmie wprost z księżycowej stacji kosmicznej.

Dzisiaj będzie o The Grey, bardzo nudnym i długim filmie, ale za to z Liamem Neesonem. Liam to jest przedziwny typ. Na ekranie nigdy nie widziałam, aby się uśmiechał, ale w wywiadach jest tak uroczym i uprzejmym człowiekiem, że aż dziwne, że przemoc mu tak dobrze wychodzi i pasuje na ekranie. Choć The Grey nie jest jego typowym filmem.

Tym razem opowiem krótko o najpiękniejszym filmie o miłości. W Zakochanym bez pamięci tytuł mógłby być lepszy, ale też nie jest najgorszy, nie ma standardowej rzewnej albo dramatyzowanej historyjki dwóch zbłąkanych ludzi łaknących miłości. Ale jest przypadkowość, docieranie się, nieporozumienia i piękna intymność relacji. Kate Winslet i Jim Carey pasując do siebie w ogóle nie pasują, są jak dwie planety, które niechcąco znalazły się za blisko siebie, ani siebie nie szukając, ani za sobą nie tęskniąc.

Recenzja filmu obejrzanego 25 lat temu? Czemu nie, The Crying Game jest tak specyficzny, że raz obejrzany może z czasem zgubi szczegóły, ale treść zostanie z Wami na zawsze.

Czytać czy oglądać? Odpowiedzi na to pytanie dla Czasu Apokalipsy i Jądra Ciemności można udzielić post factum, po obejrzeniu i przeczytaniu (w dowolnej kolejności).